Nothing here now but the recordings

Για αυτό αγαπάω το internet.

Αν το έψαχνα αυτό στα 90's, θα έπρεπε να ξέρω τους σωστούς ανθρώπους, που θα ήξεραν τους σωστούς ανθρώπους, που ίσως να ήξεραν τους σωστούς ανθρώπους και να κατέληγε κάποια από τις σπάνιες κόπιες στα χέρια μου, αλλά πιθανότατα όχι.

Τώρα απλά πατάς ένα λινκ, αλλά και πάλι, πιθανότατα όχι. 

Έχει πλάκα.

https://www.youtube.com/playlist?list=PL8b3nyM9vLIWLJc1TLvc-2qsf9SoLnFn7

Societies of Control

Trans-mission #3

Trans-mission #2

Trans-mission #1

The HEAD Revolution

Kerry Thornley (Συνέντευξη - 1992)

Ο Terry Prachett δεν είναι χαρωπός, είναι θυμωμένος ~ του Neil Gaiman

Θέλω να σας μιλήσω για τον φίλο μου τον Terry Prachett, και δεν είναι εύκολο. Θα σας πω κάτι που ίσως δεν ξέρετε. Κάποιοι άνθρωποι έχουν γνωρίσει έναν καταδεκτικό άνθρωπο με γενειάδα και καπέλο. Νομίζουν πως γνώρισαν τον Sir Terry Prachett. Κάνουν λάθος.

Στα συνέδρια επιστημονικής φαντασίας πολλές φορές σου αναθέτουν κάποιον να σε προσέχει, να σε πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς να χαθείς. Πριν από κάποια χρόνια γνώρισα έναν τύπο που είχε αναλάβει αυτό τον ρόλο για τον Terry σε ένα συνέδριο στο Τέξας. Τα μάτια του βούρκωσαν στην ανάμνηση να πηγαίνει τον Terry από το μέρος της ομιλίας του στην έκθεση βιβλίου και μετά πίσω. "Τι χαρωπό γερο-ξωτικό που είναι ο Sir Terry", μου είπε. Και εγώ σκέφτηκα, Όχι. Όχι δεν είναι.

Τον Φεβρουάριο του 1991, ο Terry και εγώ υπογράφαμε βιβλία για το Good Omens, ένα βιβλίο που είχαμε γράψει παρέα. Βρισκόμασταν στο Σαν Φρανσίσκο. Μόλις είχαμε τελειώσει να υπογράφουμε σε ένα τοπικό βιβλιοπωλείο. Ο Terry κοίταξε το πρόγραμμα. Επόμενη στάση ήταν ένας ραδιοφωνικός σταθμός: είχαμε κανονίσει μια ζωντανή ωριαία συνέντευξη. "Από τη διεύθυνση βλέπω πως ο σταθμός είναι λίγο πιο κάτω", μου είπε ο Terry. "Και έχουμε περίπου ένα μισάωρο. Λέω να περπατήσουμε μέχρι εκεί".

Αυτό έγινε πολύ καιρό πριν, τις μέρες πριν τα GPS και τα κινητά τηλέφωνα και τις εφαρμογές για Ταξί και τα λοιπά χρήσιμα πράγματα που θα μπορούσαν να μας έχουν ενημερώσει μέσα σε λίγα λεπτά πως όχι, ο σταθμός δεν ήταν λίγο πιο κάτω. Ήταν αρκετά μίλια μακριά, σε ανηφόρα, και κυρίως περπατώντας μέσα από ένα πάρκο.

Όποτε περνούσαμε από κάποιο καρτοτηλέφωνο το χρησιμοποιούσαμε για να τηλεφωνήσουμε στο σταθμό, να τους πούμε πως γνωρίζαμε ότι είχαμε αργήσει για τη ζωντανή μετάδοση, και πως ειλικρινά, περπατούσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. 

Στη διαδρομή εγώ προσπαθούσα να λέω χαρωπά και αισιόδοξα πράγματα. Ο Terry δεν έλεγε τίποτα, με έναν τρόπο που έκανε ξεκάθαρο πως οτιδήποτε έλεγα εγώ πιθανότατα θα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Δεν τόλμησα να πω, σε κανένα σημείο της διαδρομής, πως όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν απλά είχαμε πει στο βιβλιοπωλείο να μας καλέσει ένα ταξί. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να ξε-πεις, που δεν μπορείς να πεις σε κάποιον και μετά να παραμείνετε φίλοι, και αυτό θα ήταν ένα από αυτά. 

Φτάσαμε στον ραδιοφωνικό σταθμό που βρισκόταν στην κορυφή ενός λόφου, πολύ μακριά από οπουδήποτε, αργοπορημένοι περίπου 40 λεπτά για την ωριαία μας συνέντευξη. Φτάσαμε ιδρωμένοι και λαχανιασμένοι και ο σταθμός μόλις μετέδιδε ένα έκτακτο γεγονός. Κάποιος πυροβόλησε μέσα σε ένα τοπικό McDonald's, μια είδηση που σίγουρα δεν θέλεις να είναι ο προπομπός μιας συνέντευξης για ένα χιουμοριστικό βιβλίο που μιλάει για το τέλος του κόσμου και για το γεγονός ότι όλοι θα πεθάνουμε.

Οι συντελεστές του σταθμού ήταν κι αυτοί θυμωμένοι μαζί μας και με το δίκιο τους: δεν έχει πλάκα να πρέπει να κάθεσαι να αυτοσχεδιάζεις όταν οι καλεσμένοι σου λείπουν. Δε νομίζω πως τα 15 λεπτά που είχαμε στον αέρα είχαν πλάκα. Αργότερα έμαθα πως ο Terry και εγώ είχαμε μπει στην μαύρη λίστα των ραδιοφωνικών σταθμών του Σαν Φρανσίσκο, γιατί το να αφήνεις τους παρουσιαστές μιας εκπομπής να μιλάνε μόνοι τους για 40 λεπτά είναι κάτι που οι δυνάμεις του ραδιοφώνου δεν ξεχνούν, ή συγχωρούν, πολύ εύκολα.

Παρόλα αυτά, σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο μας και αυτή τη φορά πήραμε ταξί. Ο Terry έβραζε με σιωπηλό θυμό: κυρίως με τον εαυτό του υποπτεύομαι, αλλά και με τον κόσμο που δεν τον είχε ενημερώσει πως η απόσταση του ραδιοφωνικού σταθμού από το βιβλιοπωλείο ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που υπολογίζαμε. Έκατσε μαζί μου στην πίσω θέση του ταξί άσπρος από θυμό, μια συμπυκνωμένη μπάλα οργής. Θυμάμαι είπα κάτι, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω. Ίσως είπα πως δεν είχε έρθει και το τέλος του κόσμου, πως όλα τελικά πήγαν καλά και πως καλό θα ήταν να σταματήσουμε να είμαστε θυμωμένοι.

Ο Terry με κοίταξε. Είπε: "Μην υποτιμάς αυτόν τον θυμό. Αυτός ο θυμός ήταν η μηχανή που έδωσε ώθηση στο Good Omens". Σκέφτηκα τον τρόπο με τον οποίο έγραφε ο Terry, και τον τρόπο που ωθούσε και τους υπόλοιπους από μας μαζί του και ήξερα πως είχε δίκιο.

Υπάρχει μια οργή στον τρόπο γραφής του Terry Prachett: αυτή η οργή είναι η μηχανή που έδωσε ώθηση στον κόσμο του Discworld. Είναι επίσης ο θυμός απέναντι στον διευθυντή του σχολείου που αποφάσισε πως ο εξάχρονος Terry δε θα ήταν ποτέ αρκετά έξυπνος να περάσει τις εξετάσεις που οδηγούσαν τότε στο Γυμνάσιο, θυμός απέναντι στους πομπώδεις κριτικούς και απέναντι σε αυτούς που θεωρούν ότι η σοβαρότητα είναι το αντίθετο του αστείου. Θυμός απέναντι στους Αμερικανούς εκδότες του που δεν μπορούσαν να βγάλουν τα βιβλία του με επιτυχία.

Ο θυμός είναι πάντα εκεί, μια μηχανή που δίνει ώθηση. Όταν ο Terry έμαθε πως υπέφερε από μια σπάνια, πρώιμη μορφή της νόσου Alzheimer, ο στόχος της οργής του άλλαξε: ήταν θυμωμένος με το μυαλό του και το γενετικό του υλικό και, πάνω απ'όλα, έξαλλος με μια χώρα που δεν του επέτρεπε (ή σε οποιονδήποτε άλλον σε παρόμοια κατάσταση) να διαλέξει τον τρόπο και τον χρόνο του θανάτου του.

Και αυτός ο θυμός πιστεύω πως βασίζεται πάνω στην αίσθηση δίκαιου και άδικου που έχει ο Terry. Είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση δικαίου που διατρέχει το έργο του και τα γραπτά του Terry και είναι αυτή η αίσθηση που τον οδήγησε από το σχολείο, την δημοσιογραφία, το γραφείο τύπου μιας εταιρείας ηλεκτρισμού, στη θέση που έχει σήμερα ως ένας από τους πιο αγαπημένους και επιτυχημένους συγγραφείς παγκοσμίως.

Είναι αυτή η αίσθηση δικαίου που τον κάνει, όταν γράφει για άλλα πράγματα, να παίρνει λίγο χρόνο και να κάνει σχολαστικές αναφορές στις επιρροές του - για παράδειγμα στον Alan Coren, που δημιούργησε πρώτος πολλές από τις τεχνικές σύντομου χιούμορ που ο Terry  κι εγώ έχουμε χρησιμοποιήσει και αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Ή το υπέροχο, παραγεμισμένο, μεθυστικό Brewer's Dictionary of Phrase and Fable και τον συντάκτη του, τον Rev E Cobham Brewer.

Η συγγραφική φωνή του Terry είναι πάντα δική του: λαμπρή, ενημερωμένη, λογική, υπαινικτικά διασκεδαστική. Υποθέτω, πως αν κοιτάξεις επιπόλαια, μπορεί, ίσως, να την περάσεις για εύθυμη. Αλλά κάτω από οποιαδήποτε ευθυμία υπάρχουν τα θεμέλια της οργής. Ο Terry Prachett δεν είναι από τους ανθρώπους που θα προχωρήσει απαλά μέσα σε οποιαδήποτε νύχτα, καλή ή όχι.

Θα οργιστεί, όπως φεύγει, με τόσα πολλά πράγματα: ηλιθιότητα, αδικία, ανθρώπινη χαζομάρα και επιπολαιότητα, όχι μόνο με τον θάνατο του φωτός. Και, χέρι χέρι με τον θυμό, σαν άγγελος και δαίμονας που περπατούν στο ηλιοβασίλεμα, υπάρχει αγάπη: για τα ανθρώπινα πλάσματα, παρόλα τα ελλατώματά μας, για αντικείμενα, για ιστορίες, και κυρίως, αγάπη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Για να το θέσω αλλιώς, ο θυμός είναι η μηχανή που τον ωθεί, αλλά είναι η μεγαλειότητα του πνεύματος που χρησιμοποιεί τον θυμό αυτό στην πλευρά των αγγέλων, ή καλύτερα για όλους εμάς, στην πλευρά των ουρακοτάγκων.

Ο Terry Prachett δεν είναι ένα χαρωπό γερο-ξωτικό. Ούτε καν. Είναι πολλά περισσότερα απ' αυτό. Καθώς ο Terry σύντομα θα προχωρήσει προς το σκοτάδι, οργίζομαι κι εγώ: οργίζομαι με την αδικία που θα μας στερήσει από - τι; Από 20 ή 30 ακόμα βιβλία; Από άλλο ένα ράφι γεμάτο ιδέες και πανέξυπνες φράσεις και παλιούς γνώριμους και νέους φίλους και ιστορίες στις οποίες οι άνθρωποι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, δηλαδή χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να βγουν από μπελάδες στους οποίους μπλέχτηκαν χωρίς να σκέφτονται; Στην πραγματικότητα, η απώλεια αυτών των πραγμάτων δεν με θυμώνει όσο ίσως θα έπρεπε. Με θλίβει, αλλά σαν κάποιος που ήμουν μάρτυρας και συνδημιουργός κάποιων από αυτών, καταλαβαίνω πως όλα τα βιβλία του Terry Prachett είναι ένα μικρό θαύμα, και έχουμε ήδη αρκετά και δεν αρμόζει σε κανέναν μας να είναι άπληστος.

Οργίζομαι για την απώλεια ενός φίλου μου. Και σκέφτομαι "τι θα έκανε ο Terry με αυτόν τον θυμό;". Και τότε πιάνω την πένα μου και ξεκινάω το γράψιμο.

Πως να φτιάξεις ένα σύμπαν που δε θα καταρρεύσει μετά από δύο μέρες - Philip K. Dick

Όταν έγραφα ιστορίες και μυθιστορήματα που ρωτούσαν «τι είναι πραγματικότητα;», πάντα ήλπιζα πως κάποια μέρα θα πάρω μια απάντηση. Αυτή ήταν και η ελπίδα των περισσότερων από τους αναγνώστες μου. Τα χρόνια πέρασαν. Έγραψα πάνω από 30 μυθιστορήματα και πάνω από εκατό ιστορίες, αλλά ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι πραγματικό και τι όχι. Μια μέρα, μια φοιτήτρια σε πανεπιστήμιο του Καναδά μου ζήτησε να της ορίσω τι εστί πραγματικότητα, για μια εργασία που έγραφε στο μάθημα της φιλοσοφίας. Το σκέφτηκα λίγο και τελικά της είπα, «Πραγματικότητα είναι αυτό, που ακόμα και όταν σταματάς να το πιστεύεις δε φεύγει». Αυτό ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ. Το περιστατικό συνέβη το 1972. Από τότε, δεν έχω καταφέρει να ορίσω την πραγματικότητα με μεγαλύτερη σαφήνεια.

Αλλά το πρόβλημα είναι πραγματικό, όχι ένα απλό διανοητικό παιχνίδι. Γιατί σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία όπου πλαστές πραγματικότητες κατασκευάζονται από τα μίντια, τις κυβερνήσεις, τις μεγάλες πολυεθνικές, τις θρησκείες, ενώ υπάρχει η τεχνολογική υποδομή να μεταφέρονται οι ειδήσεις αυτές κατευθείαν μέσα στο μυαλό του αναγνώστη, του τηλεθεατή, του ακροατή. Μερικές φορές, όταν παρακολουθώ την 11χρονη κόρη μου να βλέπει τηλεόραση, αναρωτιέμαι τι διδάσκεται εκείνη την ώρα. Το πρόβλημα της λάθος κατανόησης, σκεφτείτε το λίγο. Ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που δημιουργήθηκε για ενηλίκους παρακολουθείται από ένα μικρό παιδί. Τα μισά απ΄ όσα λέγονται και γίνονται πιθανώς παρανοούνται από το παιδί. Ίσως παρανοούνται όλα. Και το θέμα είναι, πόσο αυθεντικές ήταν οι πληροφορίες που παρουσιάζονταν εξ’ αρχής, έστω κι αν το παιδί ήταν ικανό να τις κατανοήσει όλες; Ποια είναι η σχέση μεταξύ μιας τυπικής τηλεοπτικής κωμωδίας με την πραγματικότητα; Ή των κάθε λογής εκπομπών με μπάτσους; Αυτοκίνητα που βγαίνουν εκτός ελέγχου, τρακάρουν και πιάνουν φωτιά. Οι αστυνομικοί είναι πάντα οι καλοί της υπόθεσης και πάντα κερδίζουν. Μην αγνοείτε αυτό το σημείο. Οι αστυνομία πάντα κερδίζει. Καλό μάθημα αυτό. Δεν πρέπει να πολεμάς την εξουσία και ακόμα κι αν τολμήσεις να το κάνεις, θα χάσεις. Το μήνυμα εδώ είναι να είσαι παθητικός. Και να συνεργάζεσαι. Αν ο Αστυνόμος Μπερέτα σου ζητήσει πληροφορίες, να του τις δώσεις, γιατί ο Αστυνόμος Μπερέτα είναι καλός άνθρωπος και πρέπει να τον εμπιστεύεσαι. Σε αγαπάει, και θα πρέπει να τον αγαπάς κι εσύ.

Οπότε στα γραπτά μου ρωτάω, τι είναι πραγματικό; Βομβαρδιζόμαστε ασταμάτητα από ψευδο-πραγματικότητες κατασκευασμένες από πολύ έξυπνους ανθρώπους που έχουν στη διάθεσή τους πολύ εξελιγμένους ηλεκτρονικούς μηχανισμούς. Δεν είμαι καχύποπτος σχετικά με τα κίνητρά τους. Είμαι καχύποπτος σχετικά με τη δύναμή τους. Έχουν πολύ από δαύτη. Και πρόκειται για τρομερή δύναμη: της δημιουργίας ολόκληρων κόσμων, κόσμων του μυαλού. Θα έπρεπε να ξέρω. Κάνω το ίδιο πράγμα. Είναι η δουλειά μου να φτιάχνω σύμπαντα, σαν τις βάσεις των μυθιστορημάτων μου. Και πρέπει να τα φτιάχνω με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καταρρεύσουν δυο μέρες μετά. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζουν οι εκδότες μου. Παρόλα αυτά, θα σας εκμυστηρευτώ ένα μυστικό: μου αρέσει να χτίζω σύμπαντα που καταρρέουν. Μου αρέσει να τα βλέπω να ξεκολλάνε και μου αρέσει να βλέπω πως αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα οι χαρακτήρες των ιστοριών. Τρέφω μια μυστική αγάπη για το Χάος. Θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερο. Μην πιστεύετε – και το λέω αυτό με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα- και μην υποθέτετε πως η τάξη και η σταθερότητα είναι πάντα θετικά στοιχεία, σε μια κοινωνία ή σε ένα σύμπαν. Το παλιό, το σκουριασμένο, πρέπει πάντα να δίνει τη θέση του σε νέα ζωή και στη γέννηση νέων πραγμάτων. Προτού γεννηθεί το νέο, πρέπει να εξαλειφθεί το παλιό. Αυτή είναι μια πολύ επικίνδυνη συνειδητοποίηση, γιατί αυτό που ουσιαστικά μας λέει είναι πως πρέπει σε κάποια φάση να χωρίσουμε με οτιδήποτε μας είναι γνώριμο. Και αυτό πονάει. Αλλά είναι κομμάτι του σεναρίου της ζωής. Και εκτός και αν μπορέσουμε να ενσωματώσουμε ψυχολογικά την αλλαγή, τότε αρχίζουμε κι εμείς να πεθαίνουμε, εσωτερικά. Αυτό που λέω είναι πως τα αντικείμενα, οι συνήθειες, και οι παραδόσεις πρέπει να εξαλειφθούν έτσι ώστε να μπορέσει να ζήσει το αυθεντικό ανθρώπινο ον. Και είναι αυτό το αυθεντικό ανθρώπινο ον που μετράει περισσότερο απ’ όλα αυτά, ο βιώσιμος, ελαστικός αυτός οργανισμός που μπορεί να σηκωθεί στα πόδια του αφού πέσει, που μπορεί να αφομοιώσει και να κατανοήσει το νέο.

Ο προ-Σωκρατικός φιλόσοφος Παρμενίδης δίδασκε πως τα μόνα πράγματα που είναι αληθινά είναι αυτά που δεν αλλάζουν ποτέ… και ο προ-Σωκρατικός φιλόσοφος Ηράκλειτος δίδασκε ότι «τα πάντα ρει». Αν αντιπαραβάλουμε τις δύο αυτές διδαχές τότε καταλήγουμε στο εξής αποτέλεσμα: Τίποτα δεν είναι αληθινό. Βέβαια αυτός ο δρόμος σκέψης δε σταματάει εδώ: Ο Παρμενίδης δεν θα μπορούσε να έχει υπάρξει γιατί μεγάλωσε και γέρασε και πέθανε και εξαφανίστηκε, οπότε, σύμφωνα με τις διδαχές του, δεν υπήρξε, δεν ήταν αληθινός. Και ο Ηράκλειτος μπορεί να είχε δίκιο, ας μην το ξεχνάμε αυτό, οπότε αν ο Ηράκλειτος είχε δίκιο, τότε ο Παρμενίδης όντως υπήρξε, άρα, σύμφωνα με τις διδαχές του Ηράκλειτου, ίσως ο Παρμενίδης να είχε δίκιο, εφόσον ο Παρμενίδης εκπλήρωνε τις συνθήκες, τα κριτήρια, με τα οποία ο Ηράκλειτος έκρινε αν τα πράγματα ήταν αληθή ή όχι.

Τα λέω αυτά, μόνο και μόνο για να δείξω ότι όταν ξεκινάς να ρωτάς τι είναι πραγματικό και τι όχι τότε αρχίζεις να μπλέκεις με ανοησίες. Ο David Hume, ο μεγαλύτερος σκεπτικός απ’όλους, παρατήρησε μια φορά πως μετά από μια συνάντηση Σκεπτικών φιλοσόφων για να ανακηρύξουν την εγκυρότητα του σκεπτικισμού σαν φιλοσοφικό ρεύμα, όλα τα μέλη της συνάντησης έφυγαν από το χώρο χρησιμοποιώντας την πόρτα, και όχι το παράθυρο. Καταλαβαίνω αυτό που ήθελε να πει ο Hume. Όλα ήταν μόνο λόγια. Οι σοβαροί φιλόσοφοι δεν έπαιρναν αυτά που έλεγαν στα σοβαρά.

[…]

Το βασικό εργαλείο για τον χειρισμό της πραγματικότητας είναι ο χειρισμός των λέξεων. Αν μπορείς να ελέγχεις τον ορισμό των λέξεων, ελέγχεις τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις. Ο Όργουελ το έδειξε ξεκάθαρα αυτό στο 1984. Άλλος ένας τρόπος να ελέγχεις τα μυαλά των ανθρώπων είναι να ελέγχεις τις αντιλήψεις τους. Αν καταφέρεις να τους κάνεις να βλέπουν τον κόσμο όπως εσύ, τότε θα σκέφτονται όπως εσύ. Η κατανόηση ακολουθεί την αντίληψη.

Και πως τους κάνεις να βλέπουν την πραγματικότητα που βλέπεις κι εσύ; Εξάλλου, είναι απλά μία πραγματικότητα ανάμεσα σε όλες τις άλλες. 

Οι εικόνες είναι ένα βασικό συστατικό: εικόνες. Αυτός είναι ο λόγος που η δύναμη της τηλεόρασης να επηρεάζει τα μυαλά των ανθρώπων, είναι τόσο μεγάλη. Εικόνες και λέξεις συγχρονίζονται. Υπάρχει η πιθανότητα πλήρους ελέγχου του τηλεθεατή, ειδικά του νεαρού τηλεθεατή. Η θέαση της τηλεόρασης είναι παρόμοια με την υπνοθεραπεία. Ένα εγκεφαλογράφημα κάποιου που βλέπει τηλεόραση δείχνει πως μετά από μισή ώρα το μυαλό αποφασίζει πως δεν συμβαίνει τίποτα και μπαίνει σε μια ενδιάμεση κατάσταση ύπνου-ξύπνιου, εκπέμποντας κύματα Άλφα. Αυτό συμβαίνει επειδή τα μάτια δεν κινούνται πολύ. Επίσης, πολλές από τις πληροφορίες είναι σε μορφή εικόνων και άρα περνάνε για επεξεργασία στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου αντί να επεξεργάζονται από το αριστερό, όπου εδρεύει η συνειδητή προσωπικότητα. Πρόσφατα πειράματα δείχνουν πως τα περισσότερα από αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση περνάνε κατευθείαν στο υποσυνείδητο. Απλά φανταζόμαστε πως βλέπουμε συνειδητά αυτά που γίνονται. Η πλειοψηφία των μηνυμάτων διαφεύγουν της προσοχής μας. Κυριολεκτικά, μετά από μερικές ώρες καθισμένοι μπροστά από την τηλεόραση, δεν ξέρουμε καν τι είδαμε. Οι αναμνήσεις μας είναι σποραδικές, όπως οι αναμνήσεις των ονείρων. Τα κενά γεμίζονται εκ των υστέρων συνήθως με ψευδείς «αναμνήσεις»*.

Συμμετέχουμε, χωρίς τη θέλησή μας, στην κατασκευή μιας ψευδούς πραγματικότητας και στη συνέχεια την καταβροχθίζουμε με λαιμαργία.

*ΣτΜ: Όσοι είστε υπερβολικά cool για την τηλεόραση, απλά αντικαταστήστε την λέξη με την οθόνη του υπολογιστή/laptop/smartphone σας. Δεν έχει αλλάξει κάτι.

Μετάφραση αποσπάσματος από το κείμενο του Philip K. Dick "How to Build a Universe That Doesn't Fall Apart Two Days Later", 1978. Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ

RAW - Αισιόδοξες σκέψεις πάνω στον θάνατο

Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο - αν και σίγουρα υπάρχουν καλοί λόγοι να φοβούνται την διαδικασία του θανάτου. Η διαδικασία του θανάτου περιλαμβάνει πολλές φορές περιόδους παρατεταμένου πόνου και τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα (ΗΠΑ) η διαδικασία αυτή μπορεί να αδειάσει τις αποταμιεύσεις μιας ζωής στα ταμεία του υπουργείου υγείας. Και οι δυό αυτές προοπτικές είναι εξίσου τρομακτικές, ειδικά αν κάποιος ήλπιζε να αφήσει μια αξιοσέβαστη κληρονομιά στα παιδιά του.

Αυτές οι απαίσιες συνθήκες μπορούν όμως να αποφευχθούν αν κάποιος μετακομίσει σε μια πολιτισμένη χώρα με ένα εθνικό σχέδιο υγείας και νομική βοήθεια που να επιτρέπει την αυτοκτονία, ή την θανάτωση, αν φτάσεις σε μια κατάσταση που δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου. Προσωπικά, σκοπεύω να μετακομίσω στην Ολλανδία αν είναι αναπόφευκτη μια επίπονη και παρατεταμένη διαδικασία θανάτου. Οι ιατρικοί ληστές έχουν ήδη βγάλει πολλά λεφτά από εμένα. Αρνούμαι να τους πλουτίσω κι άλλο καθώς κατευθύνομαι προς την έξοδο.

Αλλά σχετικά με τον θάνατο και αυτό - αν υπάρχει κάτι - που ακολουθεί, δεν βλέπω κανένα λόγο ανησυχίας.

Ας πάρουμε με τη σειρά τις εναλλακτικές:

Οι περισσότεροι άνθρωποι ανά τους αιώνες πιστεύουν πως μετά το θάνατο έρχεται κάποια αναγέννηση (μετεμψύχωση). Νομίζω πως αυτό πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη μας ακόμα και σήμερα. Κάτι τέτοιο δε με τρομάζει. Αν ξαναγεννηθώ ως κατσαρίδα, σκοπεύω να ζήσω κοντά στον υπολογιστή κάποιου και να γράφω ποιήματα στο πληκτρολόγιο τις νύχτες, όπως ο Άρτσυ, η διάσημη κατσαρίδα που έγραφε τις ρίμες του στην γραφομηχανή του Don Marquis. Αν ξαναγεννηθώ σαν άνθρωπος, μπορεί να συναντήσω ξανά την γυναίκα μου Αρλέν, να την ερωτευτώ ξανά και να την παντρευτώ ξανά. Θα το λάτρευα αυτό.

Άλλες μετεμψυχώσεις, όπως για παράδειγμα ως δέντρο, ή ως μια γαλάζια φάλαινα, φαίνονται περισσότερο διασκεδαστικές (και εκπαιδευτικές), παρά τρομακτικές.

Δυστυχώς, δεν έχω κανέναν λόγο να πιστεύω στην μετενψύχωση, αν και θα το ήθελα. Την περιλαμβάνω στις εναλλακτικές μόνο για χάρη πληρότητας.

Υπάρχει επίσης μια διαβόητη φήμη, που κυκλοφορεί κυρίως στους κύκλους του Δυτικού κόσμου,
σύμφωνα με την οποία πηγαίνουμε σε ένα μέρος που ονομάζεται παράδεισος. Από όλες τις περιγραφές που έχω διαβάσει, κάτι τέτοιο μου ακούγεται απαίσιο. Ο πλυθησμός του Παραδείσου αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από Χριστιανούς, αν και οι ειδικοί πάνω στον Παράδεισο διαφωνουν σχετικά με το ποια ακριβώς ομάδα Χριστιανών είναι αυτή, αλλά όλοι συμφωνούν πως η ομάδα αυτή είναι αυτή που ανήκουν οι ίδιοι. Το να περάσω μια αιωνιότητα ανάμεσα σε τόσο ματαιόδοξους ανθρώπους μου φαίνεται μαρτυρικό, αλλά ευτυχώς δεν είμαι Χριστιανός, οπότε δεν θα καταδικαστώ σε ένα τόσο βαρετό μέρος.

Μια ακόμα πιο ανησυχητική αναφορά μας έρχεται από τον ύμνο των Αμερικανών Πεζοναυτών:
Αν ο στρατός και το Ναυτικό
κοιτούσαν ποτέ τον Παράδεισο
θα έβλεπαν πως οι δρόμοι φυλάσσονταν
από τους Αμερικανούς Πεζοναύτες

Ένα μέρος όπου όλοι οι δρόμοι του φυλάσσονται από τους Πεζοναύτες μου φαίνεται ως ένα ιδιαιτέρως μοχθηρό και ολοκληρωτικό καθεστώς, ειδικά αν κυβερνάνε Χριστιανοί, και σίγουρα δε θα ήθελα να πάω εκεί ούτε καν για να το επισκεφτώ. Για την ακρίβεια δε θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου, αν είχα κάποιον. (Κάποιοι με μισούν για τα βιβλία που γράφω, αλλά αρνούμαι να τους επιστρέψω το συναίσθημα, οπότε δε μετράνε σαν εχθροί μου).

Ευτυχώς, όπως είπα, δεν περνάω τις εξετάσεις για τον Παράδεισο. Μια ακόμα χειρότερη ιδέα, που τρομοκρατεί εκατομμύρια ανθρώπους, λέει πως αρκετοί από μας θα πάμε σε ένα μέρος που ονομάζεται Κόλαση, όπου θα βασανιζόμαστε αιώνια. Αυτό δε με τρομάζει επειδή, όταν προσπαθώ να φανταστώ έναν Νου που θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει το Σύμπαν μας, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο Νους αυτός, που συνήθως ονομάζεται "Θεός", είναι τόσο τρελός.

Δηλαδή ρε παιδιά, συγκρίνετε τον "Θεό" αυτόν, με το χειρότερο τέρας που μπορείτε να σκεφτείτε - τον Χίτλερ, τον Στάλιν, αυτούς τους ανθρώπους. Κανείς από αυτούς δεν βασάνιζε αιωνίως τα θύματά του. Ακόμα και ο Ντε Σαντ, στις σαδομαζοχιστικές του νουβέλες, δεν μπόρεσε καν να διανοηθεί ένα ατελείωτο μαρτύριο. Η ιδέα πως ο Νους της Δημιουργίας (αν υπάρχει) θέλει να βασανίζει κάποιες από τις δημιουργίες του για ατελείωτες αιωνιότητες αιωνιοτήτων είναι υπερβολικά παράλογη για να την πάρω στα σοβαρά.

Ένας τόσο βαθιά διαταραγμένος νους δε θα μπορούσε να χτίσει μια καλύβα από λάσπη, πόσο μάλλον το περίπλοκο και θαυμαστό Σύμπαν που μας περιβάλει.

Αν ένα τέτοιο τέρας όντως υπήρχε, η μόνη λογική συμπεριφορά απέναντί του θα ήταν η Βουδιστική αρετή της συμπόνοιας. Φαίνεται να είναι βαθιά άρρωστος, οπότε ας μην τον μισούμε: ας προσπαθήσουμε να τον κατανοήσουμε και να τον συγχωρέσουμε. Ίσως κάποια μέρα έρθει στα συγκαλά Του. (Γράφω «Του» αντί του πιο διαδεδομένου «του/της» επειδή μόνο αρσενικοί θεοί φαίνεται να έχουν επινοήσει τις Κολάσεις. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία Θεά που να έχει δημιουργήσει Κόλαση για όσους την δυσαρεστούσαν).

Ένα τέταρτο εναλλακτικό μεταθανάτιο σενάριο περιλαμβάνει ένωση με τον "Θεό". Αυτή η ιδέα, που φαίνεται να έχει τις ρίζες της στον Ινδουισμό, είναι δημοφιλής στους λεγόμενους New Agers. Δεν βλέπω τίποτα το τρομακτικό σε αυτήν. Για την ακρίβεια, βασιζόμενος πάνω στις εμπειρίες που είχα με ψυχεδελικά, υποπτεύομαι πως θα μου άρεσε. Ένα αιώνιο τριπάκι, όπου το σώμα σου είναι ολόκληρο το Σύμπαν: ποιος θα φοβόταν κάτι τέτοιο (εκτός από τους Ρεπουμπλικανούς);

Το πέμπτο, και απ'όσο μπορώ να σκεφτώ τελευταίο σενάριο, λέει πως μετά το θάνατο έρχεται αιώνια λήθη. Αυτό το σενάριο έχει εξοργίσει πολλούς διανοούμενους (όπως για παράδειγμα τον Bertrand Russell και τον Jean Paul Sartre, που φαίνεται πως μισούν την μεταθάνατια ζωή επειδή δεν υπάρχει, όπως είναι μονίμως τσαντισμένοι και με τον "Θεό" επειδή δεν υπάρχει). Λυπάμαι: δεν μου φαίνεται καθόλου τρομακτικό. Αν βυθιστώ στην αιώνια λήθη, δεν θα το ξέρω (ο ορισμός της λήθης). Πως μπορείς να φοβάσαι κάτι που δεν μπορείς να βιώσεις;

Εξάλλου, η λήθη σημαίνει και ελευθερία "από τα δεσμά της σάρκας", από τον καρκίνο μέχρι τα σπυράκια, ακόμα και από τις κακές κριτικές των βιβλίων μου.

Η ζωή στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Άντζελες φαίνεται πολύ χειρότερη από την μη-ζωή στη Λήθη.

Αν και έχω κάποια άποψη ή συναίσθηση για τη ζωή μετά θάνατον, δεν έχω κάποιο δόγμα. Αλλά καμία από τις παραπάνω εναλλακτικές δεν με τρομάζει, εκτός από αυτές που είναι τόσο παράλογες που δεν μπορώ να τις πάρω σοβαρά.

Όπως έγραψε κάποιος Ρωμαίος κάποτε:
Τίποτα να με κρατήσει στη ζωή.
Τίποτα να φοβηθώ στον θάνατο.


Σαν σήμερα ο Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον άφησε τα "δεσμά της σάρκας" για να εξερευνήσει την ύπαρξη (η μη-ύπαρξη) πέρα από αυτά χωρίς να φοβάται τίποτε και χωρίς να ελπίζει τίποτε. Καλό ταξίδι.

Το Μαγικό Σύμπαν του W.S. Burroughs

Ο Γουίλιαμ Μπάροουζ πολεμούσε πάντα πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Τολμούσε να περιπλανηθεί στα άκρα της ανθρώπινης εμπειρίας έτσι ώστε να μπορέσει όχι μόνο να λειτουργήσει ως "πολεμικός ανταποκριτής", αλλά φέρνοντας πίσω εμπειρίες και σκέψεις, να επεκτείνει τα όρια του πραγματικού και του δυνατού.

"Η επιστήμη πρέπει να γίνει πιο μαγική και διαισθητική, και η μαγεία πιο τεκμηριωμένη και επιστημονική, έτσι ώστε να επιτευχθεί μια σύνθεση που θα απορρίψει κάποια από τα δόγματα της επιστήμης που είναι τόσο παράλογα όσο αυτά της θρησκείας", λέει ο ίδιος στην εισαγωγή του Between Spaces.

"Δόγμα #1: Η ανθρώπινη θέληση δεν μπορεί να επηρεάσει τις φυσικές διαδικασίες. Αυτό το δόγμα καταρρίπτεται από απλή παρατήρηση και κοινή λογική [...] Στο Μαγικό Σύμπαν τίποτα δε συμβαίνει αν κάποια Δύναμη, κάποιο Πρόσωπο, κάποια Οντότητα ή κάποιο Πνεύμα δεν θελήσει να συμβεί. Το Μαγικό Σύμπαν είναι απροσδόκητο, αυθόρμητο και ζωντανό... ένα σύμπαν όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και όπου τα πάντα είναι δυνατά για τον Οποιονδήποτε έχει τη γνώση και το κουράγιο να κάνει ένα βήμα προς το άγνωστο.

Ο άνθρωπος χρειάζεται παιχνίδι και κίνδυνο. Ο πολιτισμός του δίνει δουλειά και ασφάλεια

Νίτσε

Η μαγεία, είτε είναι επικίνδυνη, είτε δεν είναι τίποτα. Στη βουδιστική κοσμολογία, οι Κόσμοι του Παραδείσου είναι πιο επικίνδυνοι από αυτούς της κόλασης, γιατί οι παραδεισένιοι κόσμοι μπορεί να παγιώσουν τεμπελιά και στασιμότητα. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο για το πνεύμα από την ασφάλεια.

"Τα κατάφερε".

Προχώρα, Ταξιδιώτη.

Καλή σταθερή δουλειά, μονοκατοικία με κλιματισμό, πίνακες του Βαν Γκογκ στον τοίχο, μπάρμπεκιου στην πίσω αυλή... και όλα αυτά συνδυασμένα με σύζυγο, δύο παιδιά και ένα σκύλο που τα σάλια του κρέμονται μέχρι το πάτωμα.

Τι περισσότερο θα μπορούσε να θέλει κάποιος;

Προχώρα, Ταξιδιώτη."

Το παραπάνω απόσπασμα περιγράφει τέλεια το Μαγικό Σύμπαν μέσα στο οποίο ζούσε ο Μπάροουζ και φυσικά φέρνει στο νου το κεφάλαιο 23 από το Book Of Lies του Aleister Crowley.

Στον τομέα αυτού που αποκαλούμε "μαγικές πρακτικές", ο Μπάροουζ ήταν ξανά πρωτοπόρος. 

Πειραματίστηκε με την μαγική εφαρμογή των τεχνικών cut-up σε συνδυασμένες "επιθέσεις ήχου και εικόνας" όπως τις χαρακτήριζε, με τεχνικές απο/επαναπρογραμματισμού του εγκεφάλου, ήταν επίσημο μέλος των Illuminates of Thanateros με καταλυτική επιρροή στο τότε ανερχόμενο κύμα του Chaos Magick, πέρασε από την διαβόητη Εκκλησία της Σαϊεντολογίας (προτού οργανώσει μια μαγική επίθεση εναντίον των γραφείων τους στο Λονδίνο), χρησιμοποίησε και εξέλιξε τη "μηχανή των ευχών", ήταν συν-δημιουργός της "μηχανής των ονείρων" και πολλά άλλα.

Η επίθεση στο Moka Bar

To Moka Bar ήταν το πρώτο espresso bar που άνοιξε στο Λονδίνο. Λειτουργούσε με μεγάλη επιτυχία από το 1955 έως το 1972, ώσπου ο Μπάροουζ έπεσε τυχαία πάνω του και έμεινε δυσαρεστημένος από την "απαράδεκτη και αγενή" εξυπηρέτηση που έλαβε, αλλά και από το τσιζκέηκ που δοκίμασε, το οποίο και χαρακτήρισε "δηλητηριώδες". Έτσι, στις 3 Αυγούστου 1972 αποφάσισε να εξαπολύσει μια "επίθεση ήχου και εικόνας" με σκοπό να κλείσει μια για πάντα το άθλιο εκείνο μπαρ. Στη συνέχεια την κατέγραψε στο βιβλίο του "Ηλεκτρονική Επανάσταση".

"Ηχητική καταγραφή. Φωτογραφίες. Κάθομαι έξω από το μαγαζί. Τους αφήνω να με δουν. Τους νιώθω να βράζουν από θυμό εκεί μέσα. Ο απαίσιος ηλικιωμένος διευθυντής, η γυναίκα του με τα φουντωτά μαλλιά, ο σαγόνιας γιος του, ο ξινισμένος ταμίας. Τους έχω στο τσεπάκι μου και το ξέρουν.

"Εσείς εδώ έχετε φήμη ότι δημιουργείτε μπελάδες. Ελάτε έξω λοιπόν αν σας βαστάει. Τολμήστε να σπάσετε την κάμερά μου και θα φωνάξω τους μπάτσους. Έχω κάθε δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω σε δημόσιο δρόμο".

Αν τελικά έφταναν ως εκεί τα πράγματα, θα εξηγούσα στον αστυνομικό ότι τραβούσα φωτογραφίες για ένα ντοκιμαντέρ που κάνω για το Σόχο. Ούτως ή άλλως ήταν το πρώτο espresso bar του Λονδίνου έτσι δεν είναι; Χάρη τους έκανα. Δεν μπορούσαν να πουν αυτό που και οι δύο ξέραμε, χωρίς να ακουστούν γελοίοι...

"Δε γυρνάει ντοκιμαντέρ. Προσπαθεί να ανατινάξει την μηχανή του καφέ, να βάλει φωτιά στην κουζίνα, να πυροδοτήσει καυγάδες, να μας κόψει κλήση η υγειονομική υπηρεσία".

Ναι, τους είχα και το ήξεραν. Κοίταξα τον γέρο διευθυντή και του χαμογέλασα. Αργότερα θα ξεκινούσα το playback συνοδευμένο με ακόμα περισσότερες φωτογραφίες. Πήγα με το πάσο μου μια βόλτα και κατέγραψα έναν παπατζή. Τώρα το βλέπεις, τώρα όχι...

Τα playback έλαβαν χώρα αρκετές φορές και με αρκετές ακόμα φωτογραφίες. Η δουλειά έπεσε έξω. Έμεναν ανοιχτά όλο και λιγότερες ώρες. Στις 30 Οκτωβρίου 1972, το Moka Bar έκλεισε..."

Σύμφωνα με τον Μπάροουζ, οι καταγραφές από το Moka Bar, αποτελούν κομμάτι του Moka Bar και δίνουν πρόσβαση. Από τη στιγμή που γίνει η καταγραφή, τότε το κομμάτι αυτό φεύγει από τον έλεγχό τους και γίνεται αυτόνομο. Στη συνέχεια το κομμάτι αυτό διανθίζεται με οποιεσδήποτε αλλαγές θέλει να κάνει ο Μπάροουζ, και κατά τη διαδικασία του playback στον χώρο του Moka Bar, οι αλλαγές αυτές γίνονται "πραγματικότητα". Τους επηρεάζει, σε παραπάνω από ένα επίπεδα.  

Και οι φωτογραφίες; Τι ρόλο παίζουν οι φωτογραφίες; 

Σύμφωνα με τον Μπάροουζ, "ο γραπτός λόγος είναι μια εικόνα είναι μια φωτογραφία. Ο προφορικός λόγος μπορεί να οριστεί σαν φωνητικές μονάδες που αντιστοιχούν σε αυτές τις εικόνες και που μπορούν να επεκταθούν σε οποιαδήποτε φωνητική μονάδα που αντιστοιχεί στις εικόνες... Η καταγραφή και οι φωτογραφίες δίνουν πρόσβαση. Το Playback είναι η "πραγματικότητα". Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι κάποιος έχει βάλει υπέρυθρες κάμερες στο μπάνιο και την κρεβατοκάμαρά σας. Αυτές οι φωτογραφίες και οι καταγραφές δίνουν πρόσβαση. Μπορεί να μη νιώθεις ντροπή όταν πας τουαλέτα ή κάνεις σεξ, αλλά πιθανότατα θα νιώσεις ντροπή όταν οι καταγραφές αυτές παρουσιαστούν σε κάποιο συγκεκριμένο κοινό, με ένα συγκεκριμένο τρόπο".

ΥΓ: Μια ακόμα ματιά στο Μαγικό Σύμπαν του Μπάροουζ δίνει η συνέντευξη αυτή που μεταφράστηκε σ'αυτό το blog κάποια χρόνια πριν.

ΥΓ #2: Κυκλοφορεί και βιβλίο με τίτλο The Magical Universe of W.S. Burroughs (από το οποίο αχμ... "δανείστηκα" τον τίτλο...), το οποίο υποψιάζομαι πως είναι καλό και είναι στην λίστα "To Read", αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα οπότε δεν έχω άποψη. Σύντομα όμως...

RAW - Hall of Fame moments

Υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνουν κάποιους ανθρώπους να ξεχωρίζουν και να αποκτούν μια ειδική θέση στην καρδιά μας. 

Ο Robert Anton Wilson ήταν και είναι από τους μεγαλύτερους Δασκάλους μας, όχι μόνο για τα γραπτά του (αν και νομίζω θα αρκούσε), αλλά και για κάποια άλλα, μικρά πράγματα που έκανε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Το παρακάτω είναι ένα παράδειγμα από αυτά.

Είμαστε λοιπόν στο 1977. 

Το Illuminatus! Trilogy του RAW και του Robert Shea έχει κυκλοφορήσει δύο χρόνια πριν και οι ευαίσθητοι έχουν ήδη πιάσει τις αναταράξεις του. Μέσω μιας σειράς συγχρονικοτήτων (ω, τι περίεργο) ο θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Ken Campbell πέφτει πάνω στην τριλογία και αποφασίζει να την ανεβάσει σα θεατρική παράσταση στο θέατρο του Λίβερπουλ.

Πολλά αξιοσημείωτα ακολουθούν αυτό το γεγονός, αλλά είναι μια άλλη ιστορία. Με λίγα λόγια το θεατρικό έργο ανεβαίνει και δημιουργεί αίσθηση, με αποτέλεσμα να παιχτεί και σε μια sold out παράσταση στο National Theater of London τον Μάρτιο του 1977.

Στην παράσταση αυτή θα συμμετέχει και ο ίδιος ο Robert Anton Wilson, σε έναν περίεργο cameo ρόλο. Ο ρόλος του περιλαμβάνει να κάθεται γυμνός στη σκηνή και να φωνάζει το γνωστό μότο του Άλιστερ Κρόουλι "Do what thou wilt, shall be the whole of the Law".

Η Prunella Gee, σύζυγος του Ken Campbell,
στο ρόλο της Έριδος

Μια μοναδική ευκαιρία λοιπόν, όχι μόνο για την προώθηση του βιβλίου και του ίδιου του RAW σε ένα πιο mainstream κοινό, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη διάδοση της φιλοσοφίας του ντισκορντιανισμού σε μυαλά που δύσκολα θα έφτανε αλλιώς. Η παράσταση είναι sold out. Θεατρόφιλοι, κριτικοί, δημοσιογράφοι, περίεργοι, όλοι μαζεμένοι να παρακολουθήσουν την παράσταση-μαμούθ των 8.30 ωρών, με τους μόλις 23 ηθοποιούς που αλλάζουν ρόλους κατά τη διάρκεια της.

Ο RAW φτάνει στο θέατρο και πηγαίνει να γνωρίσει τους ηθοποιούς και τους συντελεστές. Όλως τυχαίως, κουβαλάει πάνω του μεγάλη ποσότητα LSD το οποίο και το προσφέρει σε... όλους, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Ο Bill Nighy, ηθοποιός, θυμάται:

"όταν μας προσέφερε το LSD έπεσε σιωπή για λίγο και μετά όλοι σκεφτήκαμε "ναι μωρέ εντάξει, γιατί όχι, ευχαριστούμε" και πήραμε όλοι. Το να πάρεις LSD προτού ανέβεις στη θεατρική σκηνή είναι κακή ιδέα αλλά το κάναμε ούτως ή άλλως...".

Η θέση του Nighy ήταν ακόμα πιο δύσκολη, γιατί κατά τη διάρκεια της παράστασης είχε ένα σημείο με τον Neil Cunningham όπου έπρεπε να το παίξουν τριπαρισμένοι. 

"Αναρωτιόμασταν πως θα μπορούσαμε να το παίξουμε τριπαρισμένοι, ενώ ήδη τριπάραμε...", λέει ο Nighy. "Ο Cunningham πρότεινε να καθόμαστε ακίνητοι και να κρατάμε χέρια. Οπότε ανεβήκαμε στη σκηνή και απλά καθόμασταν εκεί και κρατούσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου".

So, there you have it.

Πρεμιέρα στο National Theater of London με τη σφραγίδα έγκρισης "of Her Majesty the Queen" και ο άνθρωπος αντί να ξεζουμίσει την ευκαιρία και να αποκομίσει όσο μεγαλύτερο όφελος μπορεί, πάει και στέλνει στο διάστημα ηθοποιούς και συντελεστές γιατί... πως αλλιώς; All Hail Discordia!

*High five Bob, high five*

Ken Campbell και Robert Anton Wilson στο Λονδίνο, 1977

Ερισιανές περιπλανήσεις: #1 ~ Η Μηχανή του Χάους

Λίγα πράγματα αγαπώ περισσότερο από τα ταξίδια. Κοντινά, μακρινά, πνευματικά, δεν έχει σημασία. Όταν ταξιδεύουμε το μυαλό μας ανοίγει, ξεφεύγει από τις νόρμες της καθημερινότητας και υποδέχεται το άγνωστο. Νέες εμπειρίες, νέες παραστάσεις, νέες γνωριμίες... Από κανένα ταξίδι δεν έχω επιστρέψει ίδιος.

Είναι ο καλύτερος τροπος που μπορώ να σκεφτώ για να επεκταθεί αυτό το συνοθύλευμα που ονομάζουμε "εαυτός" πέρα από τα ασφυκτικά όρια που συνήθως το περιορίζουμε. Οι Ερισιανές περιπλανήσεις είναι η προσπάθειά μας να καταγράψουμε κάποιες ιστορίες που πιστεύουμε πως αξίζουν να μη ξεχαστούν.

Η ιστορία λοιπόν που θα σας πούμε σήμερα ξεκινά με ένα τέτοιο ταξίδι, όχι πολύ μακρινό, στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Bristol. Ο λόγος για τον οποίο φτάσαμε ως εκεί είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση, αυτό που μας ενδιαφέρει σήμερα είναι ο καθεδρικός ναός St Mary Redcliffe και η μηχανή του Χάους που κρύβει στα σπλάχνα του, απόδειξη ότι στα πιο απίθανα μέρη βρίσκεις τα πιο απίθανα πράγματα, αν κάνεις φυσικά τον κόπο να ψάξεις, ή αν αρέσκεσαι στα cheats όπως εμείς, αν έχεις τον κατάλληλο Οδηγό.

Στο Bristol πήγαμε για να συναντήσουμε τον Pete, έναν άνθρωπο που μας έχει επηρρεάσει και τους δύο πάρα πολύ, σε παραπάνω από ένα επίπεδα. Μας υποδέχτηκε στο σπίτι του, μας ξενάγησε και μας προσέφερε κακάο κάτω από το βλέμμα της αεικίνητης Αποφένειας.

Μετά από κάνα δυό ρακές (φοβού τους Δαναούς...) μας υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα μας πήγαινε να δούμε την "Μηχανή του Χάους" όπως την αποκάλεσε, κρυμμένη μέσα σε χριστιανική εκκλησία.

Η συνέχεια της ιστορίας δημοσιεύτηκε με μικρές αλλαγές και στο thecricket.gr:

Ο Pete το προηγούμενο βράδυ μας είχε υποσχεθεί πρωινή βόλτα στο Bristol. Συναντηθήκαμε στο κέντρο της οκτάκτινης Queen / George Square και αντί για καλησπέρα μας λέει ένα «Πάμε στην εκκλησία που σας έλεγα χθες να σας δείξω μια μηχανή χάους»! Καταλήξαμε στον καθεδρικό St Mary Redcliffe, κανονικότατο ναό, με τον γοτθικό του ρυθμό, με τα βιτρό και το όργανο του. Ο Pete μας άφησε λίγο να χαζέψουμε το φως και τα αγάλματα και μετά στάθηκε μπροστά μας και μας ανακοίνωσε οτι ήρθε η ώρα να δούμε τη μηχανή του χάους.

Μας έφερε μπροστά σε ένα εκκρεμές στημένο πάνω σε έναν ξύλινο σταυρό. Ένα απλά φτιαγμένο διπλό εκκρεμές, την κίνηση του οποίου προκαλούσε, η συνεχής ροή νερού. Παρ’ όλο που το εκκρεμές θεωρείται το σύμβολο της κανονικότητας και της πρόβλεψης, το συγκεκριμένο είχε σχεδιαστεί ώστε να μην μπορεί να προβλεφθεί προς τα που θα κινηθεί, σε ποια ταχύτητα και γωνία. 

Έχει τοποθετηθεί στην συγκεκριμένη εκκλησία για να θυμίζει την τυχαιότητα, το αναπάντεχο και τη νίκη του χάους πάνω σε οποιαδήποτε προσπάθεια ελέγχου. Οι επιστήμονες που το σχεδίασαν το τοποθέτησαν εκεί με το σκεπτικό να αποτελέσει μια απόδειξη θριάμβου της πίστης στο Θεό απέναντι στη σιγουριά της επιστήμης.  Φτιαγμένο από -προφανώς θρησκόληπτους- επιστήμονες, το χαοτικό εκκρεμές αποτέλεσε έμπνευση του καθηγητή φυσικής του Cambridge, Sir Brian Pippard FRS, δημιουργία του Κου Robert Knight, και όραμα του Dr Eric Albone, ο οποίος και το τοποθέτησε στην εκκλησία.

Δίπλα ακριβώς, ένα κείμενο σου ξεκαθάριζε ότι « Το αξιοσημείωτο είναι πως, παρόλη την επιστήμη στον κόσμο, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς ακριβώς θα κινείται αυτό το εκκρεμές σε ένα λεπτό από τώρα. Έτσι είναι ο κόσμος. Σε αυτό το απλό μηχάνημα, βλέπετε ένα νέο σύνορο στην προσπάθεια κατανόησης του κόσμου μας. Οι επιστήμονες το αποκαλούν χάος». Να θυμίσω ότι βρισκόμαστε σε εκκλησία, χριστιανική.

Και το κείμενο συνεχίζει «Μερικοί άνθρωποι στρέφονται στην επιστήμη για βεβαιότητες πάνω στις οποίες να βασίσουν τη ζωή τους. Ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι η γνώση δεν μπορεί ποτέ να μας παρέχει βεβαιότητα, ακόμη και για αυτό το απλό μηχάνημα. Ο κόσμος είναι πιο όμορφο και πιο εκπληκτικό μέρος από ό, τι θα μπορούσαμε να έχουμε φανταστεί.»

Αν και η κίνηση του συγκεκριμένου εκκρεμούς ίσως υπακούει σε κάποιους -χαοτικούς- κανόνες, θα αφήσω τη φυσική έξω από αυτό γιατί και η ίδια θα το προτιμούσε, και θα θαυμάσω το πως επιστήμονες θέλοντας να υμνήσουν τον θεό, τελικά εξύμνησαν το χάος. Ο ψευδο-επιστήμονας μέσα μου πήγε να ταραχτεί, αλλά ο χαοτιστής έβγαλε το καπέλο του με σεβασμό. Στα χαοτικά συστήματα η παραμικρή αλλαγή μπορεί να έχει αποτελέσματα με αναπάντεχες και δυσανάλογες διαστάσεις. Η ίδια η ύπαρξη του εκκρεμούς μέσα σε μία εκκλησία ήταν η ξεκάθαρη απόδειξη. Τόσα διπλά μηνύματα που αλληλοεξόντωναν το ένα το άλλο και ειρωνεύονταν με χάρη την ίδια τους την ύπαρξη, ούτε η γάτα του Schrödinger δεν θα ανεχόταν.

Κουνήσαμε την ουρά μας, ακούγοντας λίγο το όργανο και λίγο το νερό και κοιτάζοντας υπνωτισμένοι το εκκρεμές. Απροσδιοριστίες, χάος, πίστη και επιστήμη. Μηνύματα, προπαγάνδα και τέχνη. Προσπάθεια να χτυπήσουμε την επιστήμη χρησιμοποιώντας επιστήμη και τελικά εξυμνώντας το χάος και ουχί τον βιβλικό θεό.  Ο Pete μας έβγαλε χαμογελώντας από την εκκλησία πριν ακούσει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να σκάνε σαν ποπ κορν.

Cosmic Trigger Play

Το 1976 ο Ken Campbell σήκωσε τη θεατρική παράσταση Illuminatus! στο Λίβερπουλ. Αυτή η παραγωγή - και το βιβλίο πάνω στο οποίο ήταν βασισμένη - άλλαξε οριστικά τις ζωές όλων όσων συμμετείχαν, ηθοποιών και κοινού, και κορυφώθηκε με την πρεμιέρα του στο Cottesloe του National Theatre. Στο Λίβερπουλ ακόμα μιλάνε για την παράσταση ως ένα από τα μεγαλύτερα χάπενινγκ της πόλης.

Τώρα επικαλούμαστε ξανά αυτή την μυθική παραγωγή, αλλά αυτή τη φορά λέγοντας την ιστορία που περιβάλει την συγγραφή και την παραγωγή του Illuminatus! με την εξωπραγματική ζωή ενός από τους δύο συγγραφείς, του Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον ως κεντρικό άξονα, την ασταμάτητη δύναμη του Ken Campbell στο παρασκήνιο, και μερικά αποσπάσματα από την αυθεντική παραγωγή μέσα στο μείγμα. Όπως θα έλεγε και ο Κεν, "πρόκειται για μια παραγωγή ανθρώπων παθιασμένων με το θέμα".

Όπως είδα από ένα φίλο, η κόρη του Ken Campbell, δεσποινίς Daisy Campbell, φιλοδοξεί να χρηματοδοτήσει - με τη βοήθειά μας- μια θεατρική παράσταση βασισμένη πάνω στο βιβλίο του Wilson, Cosmic Trigger.
Ο στόχος της καμπάνιας στο indiegogo είναι -φυσικά- 23.000 λίρες.
Αν έχετε τον οβολό, ρίξτε τον, αν πάλι όχι μπορούμε να μοιράσουμε τα νέα και να ενώσουμε τελείες.

Απομένουν 5 μέρες.

****UPDATE: Το πρότζεκτ έπιασε τον στόχο. GG all around!

Ενδιαφέροντες καιροί για αιρετικούς

Οι Σταυροφόροι βγήκαν για μια ακόμα φορά από τους τάφους τους διψασμένοι για αίμα, άναψαν τους πυρσούς, ακόνισαν τις τσουγκράνες και κραδαίνοντας τα προσευχητάρια τους ψάχνουν μάγισσες για να κάψουν, μήπως και νιώσουν λίγο χρήσιμοι σε αυτό τον άτιμο κόσμο...

Λογικά θα περάσουν κι από δω και δε θέλω κανείς να πει πως δεν είμαστε φιλόξενοι. Είναι κατ' αρχήν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους κάνουμε Πάπες και Πάπισσες της Έριδος.

Μπορείτε να με ευχαριστήσετε αργότερα. Για την ώρα υποπτεύομαι ότι αυτά τα άρθρα θα σας φανούν ενδιαφέροντα και "πιασάρικα":

Πως να σκοτώσετε έναν Θεό
Χαοτική Μαγεία
Η βλασφημία του γέλιου
Η σειρά τριών άρθρων "Μη φοβάστε τη Μαύρη Μαγεία"

...και φυσικά το tour δεν είναι ολοκληρωμένο χωρίς αποδείξεις βλάσφημων τελετών οπότε ορίστε:
Πρακτικές τελετές Ντισκορντιανισμού - The Monty Python Banishing Ritual

Θα σας ενδιαφέρει σίγουρα και το απόσπασμα αυτό του Pete Carroll:
Principia Chaotica


Μπορείτε τώρα να φύγετε ελεύθερα εφόσον είμαστε αυτοί και όχι οι άλλοι.

Ο Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον, επιτέλους, για την πολιτική και το Σπόρο της ανεξαρτησίας!

Science Fiction Review: Θα είχα δίκιο αν υποστήριζα ότι πιθανόν κλίνεις περισσότερο προς την δεξιόστροφη πλευρά του αναρχισμού παρά προς τα κλασσικά αριστερά μορφώματα?

Robert Anton Wilson: Η τροχιά μου είναι κάθετη στον άξονα αριστεράς-δεξιάς της γήινης πολιτικής. Τοποθετώ ένα κομμάτι του βαθύτερου ιδεαλισμού μου τόσο στον Αριστερό Αναρχισμό του Simon Moon όσο και στον Δεξιό Αναρχισμό του Hagbard Celine στο Illuminatus!, αλλά είμαι αποστασιοποιημένος και από τις δύο τάσεις σε ένα άλλο επίπεδο.

Η πολιτική αποτελείται από «απαιτήσεις», μεταμφιεσμένες ή εκλογικευμένες από αμφιβόλου ποιότητας φιλοσοφίες (ιδεολογίες). Η μεταμφίεση αυτή είναι μία ανωμαλία και θα πρέπει να αφαιρεθεί. Κάντε τις «απαιτήσεις» σας σαφείς. Στο μόνο πράγμα στο οποίο δίνω έμφαση είναι οτιδήποτε θα καταστήσει εφικτή τη μετανάστευσή μας έξω από τη Γη πολύ σύντομα.  Οι γραφειοκρατικές κυβερνήσεις, Αμερικάνικες, Ρωσικές ή Κινέζικες, έχουν όλη την πολιτική επιρροή πάνω στον πλανήτη για το εγγύς μέλλον. Κάθε άτομο πρέπει να εκπληρώσει τη γενετική του προδιάθεση να είναι πρωτοπόρος. Ο μόνος τρόπος να κάνει κάτι τέτοιο είναι να μεταναστεύσει στο διάστημα γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλον. Πιστεύω ότι ο Σπόρος της ανεξαρτησίας συμπεριλαμβάνεται στο σχέδιο του DNA για να εξυπηρετήσει αυτή ακριβώς τη λειτουργία κάθε ανθρώπινη περίοδο. Θα εγκαταλείψω τη Γη για τον ίδιο λόγο που οι πρόγονοί μου εγκατέλειψαν την Ευρώπη: Η Ελευθερία βρίσκεται στην προέκταση,  επεκτείνοντας την περίμετρο, ποτέ μέσα στο κεντρικό κράτος. Και για να παραθέσω άλλο ένα Ζεν Κόαν:

«Πού βρίσκεται το Ταό»?

«Προχώρα!»

Απόσπασμα από συνέντευξη του Robert Anton Wilson στο Science Fiction Review, Μάϊος 1976, όπως περιλαμβάνεται στη συλλογή κειμένων “The Illuminati Papers”, Ronin Publishing, Inc., σελ. 67

K Foundation: The White Room

Η βλασφημία του γέλιου

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αγαπητέ μου αδελφέ, υπάρχουν πολλά βιβλία που μιλάνε για την κωμωδία. Γιατί σε τρομάζει τόσο το συγκεκριμένο;

Χόρχε του Μπούργκος: Γιατί αυτό είναι γραμμένο από τον Αριστοτέλη.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: [κυνηγώντας τον Χόρχε που τρέχει με το Δεύτερο Βιβλίο των Ποιητικών του Αριστοτέλη θέλοντας να το καταστρέψει] Μα τι είναι αυτό που σε τρομάζει τόσο στο γέλιο;

Χόρχε του Μπούργκος: Το γέλιο σκοτώνει τον φόβο, και χωρίς φόβο δεν μπορεί να υπάρξει πίστη. Χωρίς τον φόβο του Διαβόλου, δεν υπάρχει η ανάγκη για τον Θεό.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αλλά δεν πρόκειται να εξαφανίσεις το γέλιο εξαφανίζοντας αυτό το βιβλίο.

Χόρχε του Μπούργκος:  Σίγουρα όχι, το γέλιο θα παραμείνει ως η κύρια μορφή διασκέδασης των απλών ανθρώπων. Αλλά τι θα συμβεί αν, με αφορμή αυτό το βιβλίο, οι μορφωμένοι άνθρωποι κατανοήσουν ότι επιτρέπεται να γελάς με τα ΠΑΝΤΑ; Μπορούμε να γελάσουμε με το Θεό; Ο κόσμος τότε θα κατέρρεε στο Χάος! Για τον λόγο αυτό, σφραγίζω αυτό που δεν πρέπει να ειπωθεί.

[Τρώει τις δηλητηριασμένες σελίδες του βιβλίου]

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Το όνομα του Ρόδου" από τον Ουμπέρτο Έκο και σκιαγραφεί με μία μόνο πρόταση τον λόγο για τον οποίο οι βλοσυρές "σοβαρές" θρησκείες φοβούνται τόσο πολύ το χιούμορ και το γέλιο.
Αλλά ας δούμε κάτι πιο πρόσφατο. "Ντισκορντιανισμός και νέες εναλλακτικές θρησκείες", το πόνημα της κυρίας Ελένης Ανδρουλάκη για την "Ιερά" Μονή Γλυφάδας, στο οποίο ο Ντισκορντιανισμός έχει κεντρική θέση λόγω της "αίρεσής" του να αγκαλιάζει το χιούμορ κάτι που φυσικά ήταν και είναι ακατανόητο και απειλητικό για τους Χριστιανούς.
Δεν είναι να απορεί κανείς που το φοβούνται... Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι ένας μουσάτος μπάρμπας έφτιαξε τον κόσμο σε 7 μέρες και ότι μας έπλασε από χώμα και νερό πριν από περίπου 6000 χρόνια.
Τι θα συμβεί όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν ότι επιτρέπεται να γελάς με τα πάντα;
Δυστυχώς για αυτούς και παρά τις φιλότιμες (είναι η αλήθεια) προσπάθειές τους, η Έριδα επέστρεψε. Αφήστε τον θυμό, τον θρήνο και τον φόβο σε αυτούς, με δύο χιλιετίες προπόνηση έχουν γίνει ειδικοί σε αυτά εξάλλου.
Όταν πάλι φέτος περιφέρουν το νεκρό θεό τους στις γειτονιές εμείς θα διαβάζουμε αυτό εδώ το κείμενο του Δαλάι Λάμα και θα γελάμε δυνατά.
Εις ανάμνηση.

Brave New World Revisited

«Ελεύθεροι σαν πουλιά», λέμε και ζηλεύουμε τα φτερωτά πλάσματα για την ικανότητά που έχουν  να κινούνται χωρίς περιορισμούς στις τρεις διαστάσεις. Αλλά δυστυχώς ξεχνάμε το νεοσσό. Κάθε πουλί που έμαθε να επιβιώνει χωρίς να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα φτερά του, σύντομα θα αποκηρύξει το πλεονέκτημα της πτήσης και θα παραμείνει καθηλωμένο στο έδαφος. Κάτι παρόμοιο ισχύει αναλογικά και για τους ανθρώπους. Αν υπάρχει ψωμί τρεις φορές την ημέρα, πολλοί από τους ανθρώπους θα είναι απόλυτα ικανοποιημένοι να ζουν μόνο με το ψωμί αυτό – ή τουλάχιστον μόνο με ψωμί και θεάματα. «Στο τέλος», όπως λέει και ο Μέγας Ιεροεξεταστής στην παραβολή του Ντοστογιέφσκι, «στο τέλος, θα ακουμπήσουν την ελευθερία τους στα πόδια μας και θα μας πουν, ‘κάντε μας σκλάβους σας, μα ταΐστε μας’. Και όταν ο Αλυόσα Καραμάζοφ ρωτά τον αδερφό του, τον αφηγητή της ιστορίας, αν ο Μέγας Ιεροεξεταστής μιλά ειρωνικά, τότε ο Ιβάν απαντά, «Ούτε καν λίγο! Το θεωρεί ως κατόρθωμα και για αυτόν και για την Εκκλησία που κατάφεραν να εξαλείψουν την ελευθερία και που το έκαναν για να κάνουν τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους». Ναι, για να κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους! «γιατί τίποτα», επιμένει ο ιεροεξεταστής «δεν ήταν ποτέ πιο δύσκολο να υποστηριχθεί για τον άνθρωπο ή για την κοινωνία από την ελευθερία». Τίποτα, εκτός από την απουσία της ελευθερίας. Γιατί όταν τα πράγματα χειροτερεύσουν και οι μερίδες φαγητού λιγοστέψουν, οι καθηλωμένοι νεοσσοί θα αναζητήσουν ξανά τα φτερά τους – μόνο για να τα αποκηρύξουν, για μια ακόμη φορά, όταν οι καιροί βελτιωθούν και αυτοί που ταΐζουν τους νεοσσούς γίνουν πιο ελαστικοί και γενναιόδωροι.

Σκηνή από την ταινία/ντοκιμαντέρ Baraka του Ron Fricke

[…] Οι παλιοί δικτάτορες έπεσαν επειδή δεν μπορούσαν να προμηθεύσουν τους υποτακτικούς τους με αρκετό ψωμί, αρκετά θεάματα, αρκετά θαύματα και μυστήρια. Δεν κατείχαν επίσης ένα πραγματικά αποτελεσματικό σύστημα ελέγχουν του νου. Στο παρελθόν, οι ριζοσπάστες και οι επαναστάτες ήταν συχνά προϊόντα της πιο αυστηρής ορθόδοξης εκπαίδευσης. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι ορθόδοξοι εκπαιδευτές ήταν και είναι εξαιρετικά αναποτελεσματικοί. Υπό μία επιστημονική δικτατορία η εκπαίδευση θα δουλεύει πραγματικά – κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα ότι οι περισσότεροι άνδρες και γυναίκες θα μάθουν να αγαπούν την σκλαβιά τους και δε θα διανοηθούν καν να επαναστατήσουν πραγματικά. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος καλός λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να ανατραπεί μια πραγματικά επιστημονική δικτατορία.

Aldus Huxley
Brave New World Revisited [1958]

...and by He, I mean I!

...cut to black...

Black Iron Prison

Το να προσπαθείς να ορίσεις τον Ντισκορντιανισμό είναι εξ’ ορισμού μάταιο. Παρόλα αυτά, πολλοί προσπαθούν να το κάνουν και κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι το καταφέρνουν. Ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω. Όλοι φαίνεται να έχουν μια απάντηση για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα (συμπεριλαμβανομένου και του Ντισκορντιανισμού), έστω κι αν αυτό που θα έπρεπε να ψάχνουν είναι η ερώτηση.

Έστω.

Κάποιοι ψάχνουν απαντήσεις, κάποιοι άλλοι τις προσφέρουν απλόχερα και αυτοί που ψάχνουν βρίσκουν αυτούς που προσφέρουν και έτσι οι απαντήσεις αλλάζουν ξενιστή και συνεχίζουν την πορεία τους στο χώρο και στο χρόνο.

Οι ερωτήσεις είναι πολύ πιο περίπλοκο πράγμα και δεν ενδιαφέρουν πολλούς. Συνήθως όσοι έχουν ερωτήσεις νιώθουν την ανάγκη να τις θεραπεύουν με μια γερή δόση απαντήσεων.

Κάτι ήθελα να πω όμως... Α, ναι. Στο PrincipiaDiscordia.com υπάρχει μια κοινότητα Ντισκορντιανών που ισχυρίζονται ότι μπορούν να μας δείξουν τον κόσμο γύρω μας όπως πραγματικά ΕΙΝΑΙ και όχι όπως νομίζουμε ότι είναι. Αφήνω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις πάνω σας, σε περίπτωση που έχετε την όρεξη να βουτήξετε στα κελιά της μαύρης, σιδερένιας φυλακής τους. Εγώ, απλά ενώνω τις τελείες.

http://www.principiadiscordia.com/bip2013.php

Discordian Projects

Μας δείξανε τα fluxcraft (a decentralized collaborative interdisciplinary workshop - a playground) και το EHNIX - Discordian Communication Network, δύο φρέσκα [fn0rd] projects και μας άρεσαν πολύ!

Σκεφτόμαστε εδώ και 1 λεπτό να ξεκινήσουμε ένα section με ενδιαφέροντα projects και σας καλούμε να βοηθήσετε. Έχετε υπόψιν σας ντισκορντιανοερισιανες δράσεις? Αν δεν έχετε καιρός να ξεκινήσετε μια!

και όπως λένε και στο EHNIX, let's Unite in Divided Discord!

Το Παιχνίδι της Έριδος

image by the amazing "Public Workshop"

Σε ένα κείμενο του 2008 ο Al-X μας προέτρεπε να στήσουμε ένα θεατρικό για την Εριδα. Εγώ πάλι θα σας προτείνω να στήσετε ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι μεταδοτικό. Και όχι ένα αλλά πολλά. Και μάλιστα όχι σε ένα μέρος αλλά παντού. Γίνετε παιχνιδοGuerilla, αγκαλιάστε τον καταστασιακό μέσα σας, στήστε επιτέλους το δικό σας Temporary Autonomous Zone, πετάξτε τους το μήλο! Και πάντα με την ευλογία της Εριδας!

Train Mafia, Come Out and Play 2009. Photo by Lia Bulong

Η διαδικασία είναι απλή και φυσικά μπορείτε να της αλλάξετε τα φώτα.

·  Διαλέγετε το αγαπημένο σας παιχνίδι. Μπορεί να είναι το κουτσό, μπορεί να είναι το κρυφτό, μπορεί να θέλετε να παίξετε μήλα *fnord*, Tichu, δολοφόνο/lupus/Palermo, νεροπόλεμο, Tetris, Μονόπολη ή WOW. Μπορείτε να σχεδιάσετε το δικό σας παιχνίδι από την αρχή. Μπορείτε να πάρετε αντικείμενα ή ρούχα που θα σας βοηθήσουν.

·  Διαλέγετε τον χώρο του παιχνιδιού. Μπορεί να είναι σε έναν συνωστισμένο πεζόδρομο, μπορεί να είναι μέσα στο τρένο, σε ένα μαγαζί με ρούχα, στην αποβάθρα του πλοίου, στην καντίνα του Πανεπιστημίου, σε μια βαρετή συνάντηση στο γραφείο ή και κατά τη διάρκεια ενός πρώτου ραντεβού.

·  Διαλέγετε το αν θα το παίξετε μόνος ή με φίλους. Για τις πρώτες φορές προτείνω να πάρετε τους φίλους σας είτε το γνωρίζουν είτε όχι. Αν τρέχετε γρήγορα μπορείτε να προσπαθήσετε και μόνος.

·  Διαλέγετε συμπαίκτη. Μπορεί να είναι ένας ανυποψίαστος φίλος σας, το αφεντικό σας ή κατά προτίμηση ένας τυχαίος περαστικός. Ζητήστε τους να ρίξουν τα ζάρια, πετάξτε τους τη μπάλα, φωνάξτε τους ότι είναι σειρά τους να τα φυλάνε. Όπως και να έχει προσκαλέστε και προκαλέστε τους να παίξουν. Η Πόλη είναι ο παιδότοπος σας και μην τους αφήσετε να σας πείσουν το αντίθετο.

·  Μην σταματήσετε να παίζετε για να μιλήσετε για άλλα ζητήματα. Είστε εκεί για να παίξετε και δεν υπάρχει τίποτε πιο σοβαρό και διασκεδαστικό από το παιχνίδι. Στόχος σας είναι να κάνετε τους περαστικούς να ξεχάσουν ηλικία, χώρο, προβλήματα και taboo και να συμμετέχουν στο δικό σας παιχνιδοκύκλο. Σπάστε τους τη ρουτίνα και τη ροή αλλά μην είστε πιεστικοί και παραμείνετε ευγενικοί εκτός αν όπως είπαμε και πριν τρέχετε γρήγορα.

·  Όταν θέλετε να φύγετε ή αν θέλουν να φύγουν αυτοί κολλήστε τους ένα αυτοκόλλητο «το παιχνίδι είναι μεταδοτικό», «η Ερις παίζει», «ΠαιχνδοΠάπας» και εξαφανιστείτε.

Hopscotch Highway, Come Out and Play 2009. Φωτογραφία απο την Lia Bulong

Το παιχνίδι είναι από μόνο του μια διαδικασία πολύ πολύ ιδιαίτερη. Ο όρος μαγικός κύκλος χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια για να περιγράψει αυτό τον ιδιαίτερο χωροχρόνο που αναπτύσσεται όταν κάποιος ή κάποιοι, αποφασίσουν να διαρρήξουν τον ιστό της πραγματικότητας και τους κανόνες του και να υποδυθούν ρόλους, να υπακούσουν σε κανόνες ή να τους σπάσουν και όλα αυτά για ένα μόνο λόγο. Για να περάσουν καλά!

Και πότε σταματάμε να παίζουμε? Συνήθως όταν κάποιος μας πείσει ότι «τώρα δεν παίζουμε, τώρα δουλεύουμε» και ότι για να ευτυχίσουμε και να γίνουμε «πετυχημένοι» και «χρήσιμοι» άνθρωποι ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΠΑΙΧΙΔΙΑ. 

E λοιπόν μας κορόιδεψαν, μας τη φέρανε, την πατήσαμε. Το πώς και το γιατί θα τα πούμε άλλη φορά γιατί πρέπει να βγω έξω να μεταδώσω παιχνίδια! Αψού!