«Πολύ ωραία», είπα. «Αλλά γιατί με έφερες εδώ πάνω;»
«Είναι καιρός να δεις τα fnord», απάντησε.
Τότε ξύπνησα στο κρεβάτι και ήταν ήδη το επόμενο πρωί. Έφτιαξα τσαντισμένος πρωινό και αναρωτιόμουν αν είχα δει τα fnord, ό,τι στο διάολο κι αν ήταν αυτά, τις ώρες που είχε σβήσει από την μνήμη μου, ή αν θα τα έβλεπα μόλις ξεμύτιζα στο δρόμο. Παραδέχομαι πως είχα διάφορες αποτρόπαιες ιδέες στο κεφάλι μου για το τι ήταν. Στο μυαλό μου έρχονταν εικόνες από πλάσματα με τρία μάτια και πλοκάμια, επιζώντες της Ατλαντίδας, που κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας, αόρατοι λόγω κάποιου είδους νοητικής ασπίδας και κάνανε απαίσιες δουλειές για τους Ιλλουμινάτι. Τέτοιες σκέψεις με γέμιζαν πανικό και τελικώς παραδόθηκα στους φόβους μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο, καθώς σκέφτηκα πως καλύτερα να τα δω από κάποια απόσταση πρώτα. Τίποτα. Μόνο φυσιολογικοί και νυσταγμένοι άνθρωποι πήγαιναν στα λεωφορεία και τα τρένα. Αυτό με ηρέμησε λίγο, οπότε ετοίμασα το πρωινό μου (τοστ και καφέ) και έφερα τους New York Times από τον διάδρομο. Άνοιξα το ράδιο και πέτυχα να παίζει Vivaldi, κάθησα στην καρέκλα μου, μασούλησα ένα κομμάτι τοστ και διάβασα πεταχτά την πρώτη σελίδα.
Τότε ήταν που είδα τα fnord.
Το άρθρο της πρώτης σελίδας ήταν για μία ακόμη από τις ατέλειωτες μάχες στην σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας και μετά από κάθε απευθείας παράθεση λόγων του Ρώσου εκπρόσωπου διάβαζα ένα αρκετά εμφανές «Fnord!». Το δεύτερο άρθρο ήταν για μια αντιπαράθεση στο Κογκρέσο για την απόσυρση των στρατευμάτων από την Κόστα Ρίκα. Όλα τα επιχειρήματα που παραθέτονταν από τον γερουσιαστή Μπέικον είχαν δίπλα τους άλλο ένα «Fnord!». Στο τέλος της σελίδας ήταν μια έρευνα των Times για το όλο και αυξανόμενο πρόβλημα της ατμοσφαιρικής μόλυνσης και την αυξημένη χρήση μάσκας στο πρόσωπο από τους κατοίκους της Νέας Υόρκης. Τα πιο ανησυχητικά στοιχεία ήταν διανθισμένα με τη λέξη «Fnord!»
Ξαφνικά ένιωσα τα μάτια του Χάγκμπαρντ να με καίνε και άκουσα τη φωνή του: «Θα παραμείνεις ψύχραιμος. Ο αδένας αδρεναλίνης σου θα παραμείνει ήρεμος. Ηρεμία, γενική ηρεμία. Δε θα πανικοβληθείς. Θα κοιτάξεις το fnord και θα το δεις. Δε θα το προσπεράσεις, ούτε θα το διαγράψεις. Θα παραμείνεις ήρεμος και θα το αντιμετωπίσεις». Και ακόμα πιο πίσω, πολύ πιο πίσω: η δασκάλα της πρώτης δημοτικού γράφει FNORD στον πίνακα, ενώ ένας τροχός με ένα σπιροϊδές σχέδιο γυρνάει και γυρνάει στο γραφείο της, γυρνάει και γυρνάει, και η φωνή της λέει ρυθμικά, ΑΝ ΔΕ ΔΕΙΣ ΤΟ FNORD ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΦΑΕΙ, ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ FNORD, ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ FNORD…
Ξανακοίταξα την εφημερίδα και συνέχιζα να βλέπω τα fnord. Αυτό είναι ένα βήμα παραπέρα από τον Πάβλοφ, σκέφτηκα. Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση ήταν να νιώσω πανικό (το σύνδρομο της ενεργοποίησης το αποκαλούσαν) όποτε έβλεπα τη λέξη fnord. Η δεύτερη ενστικτώδης αντίδραση ήταν να απωθήσω το συμβάν, συμπεριλαμβανομένης και της λέξης και να νιώσω ένα ελαφρύ αίσθημα συναγερμού, χωρίς να ξέρω ακριβώς το λόγο. Η τρίτη αντίδραση φυσικά, ήταν να αποδώσω το άγχος αυτό στα νέα, που ήταν γεμάτα κακές ειδήσεις και μαυρίλα. Η ουσία του ελέγχου είναι φυσικά, ο φόβος. Τα fnord έκαναν έναν ολόκληρο πληθυσμό να ζει σε μια κατάσταση χρόνιου συναγερμού, να βασανίζεται από έλκος, ζαλάδες, εφιάλτες, ταχυκαρδίες και άλλα συμπτώματα υπερβολικής ποσότητας αδρεναλίνης. Όλη η αριστερή (πολιτικά) αλαζονεία και η περιφρόνηση για τους συνανθρώπους μου έλιωσε κατευθείαν και αισθάνθηκα ειλικρινή λύπη. Δεν είναι να απορείς που οι κακόμοιροι πιστεύουν ό,τι τους πουν, που ζουν στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες μέσα στη μόλυνση χωρίς να βγάζουν άχνα παραπόνου, που παρακολουθούν να στέλνουν τους γιους τους να σφάζονται σε ατέλειωτους πολέμους, χωρίς να διαμαρτύρονται ποτέ, χωρίς να αντιδρούν ποτέ, χωρίς να δείχνουν ποτέ υπερβολική ευτυχία, ή ερωτισμό, ή περιέργεια ή οποιοδήποτε φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα, που ζουν με περιορισμένη οπτική, που περνάνε δίπλα από έναν άστεγο χωρίς να βλέπουν την ανθρώπινη μιζέρια και κατάντια που τον περιβάλει, ούτε την πιθανή απειλή στην ασφάλεια τους…
Τότε μου ήρθε μια ιδέα και γύρισα γρήγορα τις σελίδες να φτάσω στις διαφημίσεις. Όπως ακριβώς το περίμενα: χωρίς fnord. Αυτό ήταν μέρος του κόλπου: μόνο στην κατανάλωση, στη συνεχή κατανάλωση, μπορούσαν να ξεφύγουν για λίγο από την άμορφη απειλή των αόρατων fnord. Συνέχιζα να το σκέφτομαι στο δρόμο για το γραφείο. Αν το επισήμαινα σε κάποιον που δεν είχε «εκπαιδευτεί» να τα βλέπει, με τον τρόπο που με «εκπαίδευσε» ο Χάγκμπαρντ, τι θα μου απαντούσε; Πιθανώς να διάβαζαν την λέξη πριν και την λέξη μετά. «Όχι αυτή την λέξη», θα έλεγα εγώ. Και θα διάβαζαν ξανά μια γειτονική λέξη. Τα επίπεδα πανικού τους όμως θα ανέβαιναν καθώς η απειλή θα ερχόταν όλο και πιο κοντά στο συνειδητό; Αποφάσισα να μην δοκιμάσω το πείραμα, καθώς μπορεί να τελείωνε με κάποιο ψυχωτικό επεισόδιο στο πειραματόζωο. Η «εκπαίδευση», έτσι κι αλλιώς, πήγαινε πολύ πίσω, στα σχολικά χρόνια του δημοτικού. Δεν είναι να απορείς που μισούμε τους δασκάλους μας τόσο πολύ: μας στοιχειώνει μια θολή ανάμνηση του τι ακριβώς μας έκαναν, όταν μας μετέτρεπαν σε καλούς και πιστούς υπηρέτες των Ιλλουμινάτι.
«Είναι καιρός να δεις τα fnord», απάντησε.
Τότε ξύπνησα στο κρεβάτι και ήταν ήδη το επόμενο πρωί. Έφτιαξα τσαντισμένος πρωινό και αναρωτιόμουν αν είχα δει τα fnord, ό,τι στο διάολο κι αν ήταν αυτά, τις ώρες που είχε σβήσει από την μνήμη μου, ή αν θα τα έβλεπα μόλις ξεμύτιζα στο δρόμο. Παραδέχομαι πως είχα διάφορες αποτρόπαιες ιδέες στο κεφάλι μου για το τι ήταν. Στο μυαλό μου έρχονταν εικόνες από πλάσματα με τρία μάτια και πλοκάμια, επιζώντες της Ατλαντίδας, που κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας, αόρατοι λόγω κάποιου είδους νοητικής ασπίδας και κάνανε απαίσιες δουλειές για τους Ιλλουμινάτι. Τέτοιες σκέψεις με γέμιζαν πανικό και τελικώς παραδόθηκα στους φόβους μου και κοίταξα έξω από το παράθυρο, καθώς σκέφτηκα πως καλύτερα να τα δω από κάποια απόσταση πρώτα. Τίποτα. Μόνο φυσιολογικοί και νυσταγμένοι άνθρωποι πήγαιναν στα λεωφορεία και τα τρένα. Αυτό με ηρέμησε λίγο, οπότε ετοίμασα το πρωινό μου (τοστ και καφέ) και έφερα τους New York Times από τον διάδρομο. Άνοιξα το ράδιο και πέτυχα να παίζει Vivaldi, κάθησα στην καρέκλα μου, μασούλησα ένα κομμάτι τοστ και διάβασα πεταχτά την πρώτη σελίδα.
Τότε ήταν που είδα τα fnord.
Το άρθρο της πρώτης σελίδας ήταν για μία ακόμη από τις ατέλειωτες μάχες στην σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας και μετά από κάθε απευθείας παράθεση λόγων του Ρώσου εκπρόσωπου διάβαζα ένα αρκετά εμφανές «Fnord!». Το δεύτερο άρθρο ήταν για μια αντιπαράθεση στο Κογκρέσο για την απόσυρση των στρατευμάτων από την Κόστα Ρίκα. Όλα τα επιχειρήματα που παραθέτονταν από τον γερουσιαστή Μπέικον είχαν δίπλα τους άλλο ένα «Fnord!». Στο τέλος της σελίδας ήταν μια έρευνα των Times για το όλο και αυξανόμενο πρόβλημα της ατμοσφαιρικής μόλυνσης και την αυξημένη χρήση μάσκας στο πρόσωπο από τους κατοίκους της Νέας Υόρκης. Τα πιο ανησυχητικά στοιχεία ήταν διανθισμένα με τη λέξη «Fnord!»
Ξαφνικά ένιωσα τα μάτια του Χάγκμπαρντ να με καίνε και άκουσα τη φωνή του: «Θα παραμείνεις ψύχραιμος. Ο αδένας αδρεναλίνης σου θα παραμείνει ήρεμος. Ηρεμία, γενική ηρεμία. Δε θα πανικοβληθείς. Θα κοιτάξεις το fnord και θα το δεις. Δε θα το προσπεράσεις, ούτε θα το διαγράψεις. Θα παραμείνεις ήρεμος και θα το αντιμετωπίσεις». Και ακόμα πιο πίσω, πολύ πιο πίσω: η δασκάλα της πρώτης δημοτικού γράφει FNORD στον πίνακα, ενώ ένας τροχός με ένα σπιροϊδές σχέδιο γυρνάει και γυρνάει στο γραφείο της, γυρνάει και γυρνάει, και η φωνή της λέει ρυθμικά, ΑΝ ΔΕ ΔΕΙΣ ΤΟ FNORD ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΦΑΕΙ, ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ FNORD, ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ FNORD…
Ξανακοίταξα την εφημερίδα και συνέχιζα να βλέπω τα fnord. Αυτό είναι ένα βήμα παραπέρα από τον Πάβλοφ, σκέφτηκα. Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση ήταν να νιώσω πανικό (το σύνδρομο της ενεργοποίησης το αποκαλούσαν) όποτε έβλεπα τη λέξη fnord. Η δεύτερη ενστικτώδης αντίδραση ήταν να απωθήσω το συμβάν, συμπεριλαμβανομένης και της λέξης και να νιώσω ένα ελαφρύ αίσθημα συναγερμού, χωρίς να ξέρω ακριβώς το λόγο. Η τρίτη αντίδραση φυσικά, ήταν να αποδώσω το άγχος αυτό στα νέα, που ήταν γεμάτα κακές ειδήσεις και μαυρίλα. Η ουσία του ελέγχου είναι φυσικά, ο φόβος. Τα fnord έκαναν έναν ολόκληρο πληθυσμό να ζει σε μια κατάσταση χρόνιου συναγερμού, να βασανίζεται από έλκος, ζαλάδες, εφιάλτες, ταχυκαρδίες και άλλα συμπτώματα υπερβολικής ποσότητας αδρεναλίνης. Όλη η αριστερή (πολιτικά) αλαζονεία και η περιφρόνηση για τους συνανθρώπους μου έλιωσε κατευθείαν και αισθάνθηκα ειλικρινή λύπη. Δεν είναι να απορείς που οι κακόμοιροι πιστεύουν ό,τι τους πουν, που ζουν στριμωγμένοι σαν τις σαρδέλες μέσα στη μόλυνση χωρίς να βγάζουν άχνα παραπόνου, που παρακολουθούν να στέλνουν τους γιους τους να σφάζονται σε ατέλειωτους πολέμους, χωρίς να διαμαρτύρονται ποτέ, χωρίς να αντιδρούν ποτέ, χωρίς να δείχνουν ποτέ υπερβολική ευτυχία, ή ερωτισμό, ή περιέργεια ή οποιοδήποτε φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα, που ζουν με περιορισμένη οπτική, που περνάνε δίπλα από έναν άστεγο χωρίς να βλέπουν την ανθρώπινη μιζέρια και κατάντια που τον περιβάλει, ούτε την πιθανή απειλή στην ασφάλεια τους…
Τότε μου ήρθε μια ιδέα και γύρισα γρήγορα τις σελίδες να φτάσω στις διαφημίσεις. Όπως ακριβώς το περίμενα: χωρίς fnord. Αυτό ήταν μέρος του κόλπου: μόνο στην κατανάλωση, στη συνεχή κατανάλωση, μπορούσαν να ξεφύγουν για λίγο από την άμορφη απειλή των αόρατων fnord. Συνέχιζα να το σκέφτομαι στο δρόμο για το γραφείο. Αν το επισήμαινα σε κάποιον που δεν είχε «εκπαιδευτεί» να τα βλέπει, με τον τρόπο που με «εκπαίδευσε» ο Χάγκμπαρντ, τι θα μου απαντούσε; Πιθανώς να διάβαζαν την λέξη πριν και την λέξη μετά. «Όχι αυτή την λέξη», θα έλεγα εγώ. Και θα διάβαζαν ξανά μια γειτονική λέξη. Τα επίπεδα πανικού τους όμως θα ανέβαιναν καθώς η απειλή θα ερχόταν όλο και πιο κοντά στο συνειδητό; Αποφάσισα να μην δοκιμάσω το πείραμα, καθώς μπορεί να τελείωνε με κάποιο ψυχωτικό επεισόδιο στο πειραματόζωο. Η «εκπαίδευση», έτσι κι αλλιώς, πήγαινε πολύ πίσω, στα σχολικά χρόνια του δημοτικού. Δεν είναι να απορείς που μισούμε τους δασκάλους μας τόσο πολύ: μας στοιχειώνει μια θολή ανάμνηση του τι ακριβώς μας έκαναν, όταν μας μετέτρεπαν σε καλούς και πιστούς υπηρέτες των Ιλλουμινάτι.
Robert Shea - Robert Anton Wilson ~ The Illuminatus! Trilogy
Αυτό το έργο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου