Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Το μίνι Μανιφέστο του Μάγου-Δημιουργού

απο τον Joshua Madara - 6 Ιουνίου 2011 
Κάθε επαρκώς προηγμένη τεχνολογία είναι απαράλλακτη από μαγεία // Arthur C. Clarke
Κάθε επαρκώς προηγμένο έργο είναι απαράλλακτο απο το παιχνίδι //
 
Seb Paquet

Η λέξη Magic - Mαγεία (όπως και η λέξη μηχανή) προέρχεται απο μια πρώτο-ινδοευρωπαϊκή λέξη που σημαίνει “να είναι ικανός" ή "να έχει δύναμη" – ο μάγος είναι αυτός που μπορεί.  Η λέξη Sorcery - Mαγεία προέρχεται απο μια λατινική λέξη και σημαίνει την ικανότητα να επηρεάσεις τη μοίρα – ο μάγος είναι αυτός που μπορεί να φέρει αλλαγή στα πράγματα. Το αρχέτυπο του Μάγου υπονοεί ένα άτομο που έχει εξαιρετικό, ακόμη και μυστηριώδη
 έλεγχο πάνω στον εαυτό του και στις καταστάσεις.

Η τεχνολογία μπορεί να είναι ένα μέσο ελέγχου των καταστάσεων γύρω μας και  απο την Αναγέννηση και μετά, σταδιακά υπερίσχυσε της μαγείας.
 
Η μαγεία υποχώρησε, αλλά δεν πέθανε. Επιβιώνει όχι μόνο στην αρχαϊκή αρκάνα των αταβιστών, των Λουδιτών και των αποκαλούμενων ¨πρωτόγονων¨, αλλά και σε ένα μικρό αλλά όλο και αυξανόμενο αριθμό ατόμων που βλέπουν οτι η τεχνολογία και η μαγεία δεν είναι ουσιαστικά διαφορετικές έννοιες, οτι και οι δύο είναι μέσα ανακάλυψης και έκφρασης των προθέσεων μας, της επανατροφοδοτούμενης χαρτογράφισης πιθανών αλλά και φυσικών κόσμων.

Μια νέα χιλιετία – είσοδος: το
 Kίνημα των Δημιουργών. Άνθρωποι που δημιουργούν πράγματα μόνοι τους (DIY) ή με άλλους μαζί (DIYWO), με σκοπό να βελτιώσουν τη ζωή τους. Άνθρωποι μοιράζονται ελεύθερα τη γνώση της δημιουργίας μαζί με άλλους ανθρώπους. Οχι για το κέρδος, ούτε για να εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλο, αλλά για διασκέδαση, περιέργεια και αγαθή πρόθεση. Οι άνθρωποι μετατρέπονται απο καταναλωτές και θύματα των περιστάσεων, σε δημιουργούς και κυρίαρχους του πεπρωμένου.

Ικανοί άνθρωποι. Δυνατοί άνθρωποι. Άνθρωποι που μπορούν.
 Μαγικοί άνθρωποι, voodoo άνθρωποι. 

Αυτό στάθηκε δυνατό χάρη σε μια απλή αλήθεια αυτού του περίπλοκου προσαρμοζόμενου συστήματος
 που είμαστε: Ο οποιοσδήποτε από εμάς έχει τη δυνατότητα και μπορεί να το κάνει.
Αφήστε μας να εκφράσουμε τη μαγεία μέσα απο τα
 νέα μέσα τέχνης, όπως ακριβώς οι πρόγονοι μας την εξέφρασαν μέσα απο παραδοσιακές τέχνες όπως το σχέδιο, η ζωγραφική, η γλυπτική, το γράψιμο, το τραγούδι, ο χορός κτλ, αλλά και με διαφορετικό τρόπο απο ότι αυτοί. Θα συντάξουμε τα δικά μας Ξόρκια Δημιουργίας, μιλώντας σε ηλεκτρικές γλώσσες.
Αφήστε μας να υλοποιήσουμε τα μαγικά μας αντικείμενα απο
 3D εκτυπωτές αντί απο ασήμαντα μπιχλιμπίδια. 
Αφήστε μας να επικαλεστούμε
 δαιμονικές οπτασίες και φωνές απο παράξενες διαστάσεις πληροφορίας. Αφήστε μας να συγχρονίσουμε τελετές απο το Geoloqi, όχι για να τιμήσουμε νεκρούς θεούς, αλλά για να συμμετέχουμε πλήρως και σε βάθος στην ανακάλυψη και πραγμάτωση των ατομικών και κοινών μας σκοπών.
Αφήστε μας να γίνουμε σαν θεοί, να δημιουργήσουμε κατ' εικόνα μας , δίνοντας σάρκα στα παιδιά του μυαλού μας.
Η τεχνολογία δεν ήταν ποτέ πιο προσβάσιμη. 
Όσα δημιουργώ στο hyperRitual είναι απλά μια μικρή λεπτομέρεια της κορυφής του παγόβουνου σε σχέση με όσα είναι δυνατά απο τη σύνθεση μαγείας και τεχνολογίας. Ο κόσμος είναι έτοιμος. Εσείς είστε έτοιμοι. Εδώ είναι ο χώρος, αυτή είναι η στιγμή. Ονειρευτείτε την. Πράξτε την. Γίνεται αυτή, η αλλαγή που θέλετε να δείτε στον κόσμο.

μετάφραση στα ελληνικά, discordia.gr 

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Επαναμυθεύοντας την "πραγματικότητα"

Περίπου μία δεκαετία πίσω, είχαμε στήσει με μια καλή μου φίλη μια ραδιοφωνική εκπομπή για μύθους και συμβολισμούς. Kάναμε αφηγήσεις με διάφορες θεματικές ενώ σχετική μουσική διέκοπτε ανακουφιστικά την λογοδιάρροια μας. Είχα στήσει και ένα blog σαν απόηχο αυτής της προσπάθειας που αν και δεν κράτησε πολύ έχει παραμείνει ψηλά στην επισκεψιμότητα όσων ψάχνουν για μύθους. Το όνομα και στις δύο αυτές μισοτελειωμένες προσπάθειες ήταν «Επαναμυθεύσεις». Και αν και οι προσπάθειες ατόνησαν, δέκα χρόνια μετά, η λέξη αυτή επανέρχεται σχεδόν καθημερινά μπροστά από το βλέμμα μου, σε πολλές περιστάσεις. Ερχόταν μπροστά στο βλέμμα μου, είτε άκουγα μία καινούρια εκδοχή ενός γνωστού μύθου, είτε παρακολουθούσα την κατασκευή των ειδήσεων απο τα μέσα, είτε έπαιζα ένα καινούριο παιχνίδι, είτε μιλούσα σε φίλους ή μαθητές, είτε διάβαζα ένα καινούριο για μένα μαγικό τυπικό. Επαναμύθευση...

Τότε με είχε συνεπάρει αυτός ο όρος. Είχα περάσει θυμάμαι μόλις από τους αρχετυπικούς συμβολισμούς του Jung στον Georges Bataille και τη βεβαιότητα του ότι «ζούμε μέσα σε ένα μύθο που αποτελεί την ίδια την απουσία του μύθου» και είχα καταλήξει επίσης με βεβαιότητα ότι οι ταχύτητες του μοντερνισμού επιβάλουν το τέλος των μύθων. Ποιός έχει ανάγκη το μύθο και τον συμβολισμό όταν μπορεί να έχει απευθείας σύνδεση με την «πραγματικότητα»? Άμεση, εύπεπτη, δραματοποιημένη, hardcore πραγματικότητα, κατασκευασμένη για τα μάτια μας και μόνο από μετρ του είδους.
Όταν αργότερα ανέτρεψα (μην ενθουσιάζεστε, ακόμη το δουλεύω) έννοιες όπως «πραγματικότητα» και «είναι» από τις αμέτρητες βεβαιότητες μου, δυναμιτίζοντας όλο το οικοδόμημα των επιχειρημάτων μου απέναντι σε θεούς και ανθρώπους, κατέφυγα πάλι στους μύθους. Εκεί βρήκα ανακούφιση, εκεί βρήκα κατανόηση και κυρίως εκεί βρήκα την πολυμορφία των εικόνων χωρίς λέξεις, χωρίς απόλυτους προσδιορισμούς, χωρίς πολλά πολλά «είναι». Με βοήθησε και ο Campbell και η παρατήρηση της διαμεσικής αφήγησης (transmedia storytelling) σε αυτό. Και νόμισα τότε ότι κατάλαβα γιατί έλεγε τότε ο Bataille ότι τέρμα με τους μύθους, δεν ταιριάζουν πλέον με την αλήθεια μας, με την καθημερινότητα μας. Γιατί τους χαρακτηρίζουν σαν μη μετρήσιμο μέγεθος προς τα υπόλοιπα μετρήσιμα και εμπορεύσιμα μεγέθη της.
Η αιτία δεν ήταν ο μοντερνισμός αυτός καθαυτός, ούτε καν η εκλογίκευση, ούτε καν η ταχύτητα. Κανείς λογικός δεν χάνει τη φαντασία του ή την ανάγκη του για μια καλή ιστορία. Η αιτία ήταν τα νέα μέσα. Και πιο συγκεκριμένα το γεγονός ότι η αμεσότητα τους και τα δυνατά τους φώτα, πήραν τα οικεία σκοτάδια του μύθου και τις εύπλαστες εικόνες του συμβολισμού και μας τα σέρβιραν στο πιάτο. Τα χρησιμοποίησαν, τα «απομάγεψαν», τα μετέτρεψαν σε προιόντα και εμείς τα μπουχτίσαμε ή τα αγνοήσαμε. Ότι τραβούσε η όρεξή μας…
Και εκεί μου ανοίγει εμένα η όρεξη για «επαναμύθευση». Γιατί αν μιλάμε για «επαναμάγευση», οφείλουμε πρώτα να μιλάμε με τους ίδιους μύθους και να πατάμε πάνω στα ίδια σύμβολα, και ας τα αλλάξουμε και ας τα χρησιμοποιήσουμε όπως θέλουμε, οφείλουν να έχουν μια κοινή ρίζα. Οι πιο καλοί μας φίλοι έχουν δει ίδια παιδικά με εμάς και θυμούνται απ’έξω τα ίδια παραμύθια με εμάς. Άρα εκεί κάπου ίσως βρίσκονται οι δικές μας μυθοπλασίες. Είναι γύρω μας και μέσα μας, σε αυτό το χάος από εικόνες νοηματοδοτημένες και φορτισμένες από την ίδια τη συλλογικότητα των θεατών, ικανές να αποτελέσουν πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του επίδοξου μάγου. Μέσα από τη φιλοσοφία, τη θεωρία των συστημάτων και την ανθρωπολογία, την αρχαιολογία, τη γλωσσολογία, το συμβολισμό, μέσα από κάθε μορφή τέχνης και κυρίως μέσα από αυτό το απίστευτο πολύβουο μελίσσι ιδεών, εικόνων και πληροφοριών που δημιουργείται και διακινείται μέσα από τα κάθε λογής δίκτυα. Και οι παλιές ιστορίες και ιεροί και ανίεροι ήρωες ντύνονται με νέα ενδύματα για να προσδιορίσουμε εκ νέου την ιστορία τους με έναν τρόπο που να μιλάει σε όλους μας και κυρίως να θέλουμε να μιλήσουμε για αυτόν. Όπως και κάθε μύθος που σέβεται τον εαυτό του έτσι και αυτοί οι νέοι μύθοι αγκαλιάζονται από τα διαφορετικά μέσα, αλλάζουν μορφή όταν περνάνε από μέσο σε μέσο και από στόμα σε στόμα, από σκληρό σε σκληρό και από κεφάλι σε κεφάλι.
Και όπως ακριβώς και η συνεχής προσπάθεια για επανατοποθέτηση του μύθου στις εξωφρενικές ταχύτητες που ζούμε, έτσι και αυτές οι επαναμυθεύσεις, είχαν μια παθιασμένη αρχή και μια δυσκολία στην πραγμάτωση τους.  Όπως ακριβώς και οι προσπάθειες μου να κάνω κάτι με αυτή την ιστορία πέρα απο το να την παρατηρώ και να γεμίζω με υλικό. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο σταθεροί σε αυτό απο εμένα και σας προτείνω να κάνετε μια βόλτα από το χώρο τους και από την προσπάθεια τους να ορίσουν τους νέους μύθους, τους νέους ήρωες και τους νέους θεούς. Έτσι ώστε μέσα από αυτό να γίνουμε εμείς οι αφηγήσεις μας και ίσως να ορίσουμε και εμείς από την αρχή την ανθρώπινη και θεϊκή μας φύση… ή και όχι.

Προ-αιρετικοί σύνδεσμοι

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Μη φοβάστε τη Μαύρη Μαγεία, του Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον [ ΜΕΡΟΣ ΙII ]




~ Ο Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον, γράφει στο περιοδικό Gnostica για τη φύση της Μαύρης Μαγείας και πως μπορούν εύκολα να αντιμετωπιστούν οι «ψυχικές επιθέσεις».



 Η ηλιθιότητα της Μαύρης Μαγείας

            Ο κουκουλοφόρος αποκρυφιστής κουβαλάει αρκετή κοινωνική παθογένεια ώστε να μπορεί εύκολα να διακρίνει τι κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες της συμβατικής υποκρισίας, της κοινωνικής μυθολογίας που ορίζει την πραγματικότητα των ομοίων του είδους του. «Είναι όλοι τους πρόβατα», σκέφτεται. «Βλάκες. Ανόητοι. Περιμένουν από τους βοσκούς τους να τα κουρέψουν». Έχει έρθει σε επαφή με κάποια σχετικά αυθεντικά μαγικά ρεύματα για να ξέρει μερικά φτηνά κόλπα με τα οποία μπορεί να παρακαμφθεί η «κοινωνική συνείδηση», η φυσιολογική πραγματικότητα. Έτσι, έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει πνευματική βία αντί για απλή σωματική βία που χρησιμοποιούν οι συνηθισμένοι χούλιγκαν.
            Απέναντι σε όσους τον αναγνωρίζουν ως έναν ανόητο ψεύτη είναι ουσιαστικά αδύναμος.
            Είναι ανόητος επειδή το να ξοδεύεις τη ζωή σου τρομοκρατώντας και εκμεταλλευόμενος τους κατώτερούς σου είναι μια ανόητη και βαρετή ύπαρξη για οποιοδήποτε με παραπάνω από πέντε δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα. Μπορείτε να φανταστείτε τον Μπετόβεν να αγνοεί τις ουράνιες συμφωνίες του για να αρχίσει να χτυπάει τον τοίχο και να ενοχλεί τους γείτονες; Τον Γκέντελ να αγνοεί τα υπερβατικά μαθηματικά για να αρχίσει να κλέβει στα χαρτιά; Τον Βαν Γκονγκ να παρατάει το πινέλο του για να σχεδιάζει άσχημες καρικατούρες στις αντρικές τουαλέτες; Το πνευματικό «κακό» είναι το χειρότερο είδος «κακού» επειδή ο εγκέφαλος δεν είναι όπλο αλλά ένας πιθανός παράδεισος.
            Οποιοδήποτε είδος μοχθηρίας είναι ηλίθιο, αλλά η αποκρυφιστική μοχθηρία είναι η πιο ηλίθια απ’ όλες. Κάποιος αποκρυφιστής ο οποίος δεν είναι 100% τσαρλατάνος (αν και οι περισσότεροι από αυτούς είναι) και που έχει έρθει σε επαφή με αποκρυφιστική γνώση, το να την χρησιμοποιεί για μοχθηρούς σκοπούς είναι σα να χρησιμοποιεί αποσπάσματα του Σαίξπηρ ως χαρτί τουαλέτας. Οποιοσδήποτε έχει εξελιχθεί από το στάδιο της βαρβαρότητας μπορεί να διακρίνει πόσο προανθρώπινες είναι αυτές οι πρακτικές, εκτός φυσικά από αυτόν που τις χρησιμοποιεί.
            Η γνήσια αποκρυφιστική μύηση προσφέρει την «φιλοσοφική λίθο», το «χρυσάφι του οίνου» και το «ελιξίριο της ζωής», τα οποία είναι μεταφορές της δυνατότητας κάποιου να αντιμετωπίζει τη ζωή με την γενναιότητα, αγάπη και ελαφρότητα που της αρμόζει. Πετώντας όλα αυτά στα σκουπίδια για να ασχοληθεί με το μίσος, την μοχθηρία και την ικανοποίηση που του προσφέρει ο εκφοβισμός των αδύναμων, ο αποκρυφιστής γίνεται επίτηδες ανόητος.
            Επίσης, ο ψυχικός τρομοκράτης, πέρα από ανόητος, είναι πάντα ψεύτης και απατεώνας. Κατ’ αρχήν, το να θεραπεύεις είναι πιο εύκολο (και πιο διασκεδαστικό) από το να καταριέσαι και δεν έχει τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα που συνοδεύουν συνήθως τις κατάρες όταν αστοχούν ή όταν επιστρέφουν σαν μπούμερανγκ. Ο ψυχικός τρομοκράτης δε θέλει να το ξέρετε αυτό. Θέλει να πιστεύετε πως είναι παντοδύναμος.


Το Μεγάλο Ψέμα 

Το παλιό θεολογικό κλισέ πως ο Διάβολος είναι ο «Πατέρας των Ψεμάτων» περιέχει μια σημαντική νευροπολιτική αλήθεια. Η αποκρυφιστική γνώση ξεκινάει με τη συνειδητοποίηση πως η συμβατική πραγματικότητα του υπνωτισμένου ανθρώπου είναι κατά 99.97% μυθολογία. Η νοητική στρέβλωση, το πλύσιμο εγκεφάλου, η δαιμονολογία, οι κατάρες κλπ, ξεκινούν με το καταφανέστατο ψέμα πως η εναλλακτική πραγματικότητα του ψυχικού τρομοκράτη δεν είναι μυθολογία, αλλά «πραγματικά πραγματική».
            Η πραγματικότητα των Σατανιστών είναι όντως πραγματικότητα. Όπως και η πραγματικότητα των Ντισκορτιανών. Και των γυμνιστών. Και των ερπετολατρών. Και των Μεθοδιστών. Και των Ρεπουμπλικανών. Και των Βουδιστών. Και των φυτοφάγων. Και των επιστημόνων.
            Κάθε μία από αυτές τις πραγματικότητες είναι «πραγματική» για το νευρικό σύστημα που είναι προγραμματισμένο να μετατρέπει όλα τα εισερχόμενα ενεργειακά σήματα στον κώδικα (λεκτικές κατηγορίες) της εκάστοτε «πραγματικότητας», και να απορρίπτει σαν θόρυβο όλα τα σήματα που δεν ταιριάζουν με τον κώδικα.
       Το Μεγαλύτερο Ψέμα στον Κόσμο είναι η πίστη της ύπαρξης μια «πραγματικής» πραγματικότητας. Αυτό είναι το ψέμα που συντηρεί τον κάθε πολίτη υπνωτισμένο στη στατική πραγματικότητα που του έχουν εμφυτεύσει στην παιδική του ηλικία οι γονείς του και το εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι το ψέμα που εκμεταλλεύονται οι Μαύροι Μάγοι και κάνουν τους δαίμονες της δικής τους πραγματικότητας να υλοποιούνται στη δική σου πραγματικότητα.
            Στο μυαλό του υπνωτισμένου Αμερικανού, η Αμερική είναι η μεγαλύτερη χώρα του Κόσμου. Στο μυαλό του κάθε καλού Πουέζου, το Φερνάντο Που είναι η μεγαλύτερη χώρα. Στο μυαλό του Χριστιανού, ο Χριστιανισμός είναι η μόνη αληθινή θρησκεία, όπως και ο Βουδισμός για τους Βουδιστές και πάει λέγοντας.
            Καθρέφτες και γαλάζιος καπνός…
        Υπάρχουν δεκάδες μετα-προγραμματιστικές τελετές στα αποκρυφιστικά εγχειρίδια, που δείχνουν τον τρόπο να απομονώσεις την πραγματικότητά σου από τις επιθέσεις δαιμονικών οντοτήτων που έρχονται από την ξεχωριστή πραγματικότητα ενός μαύρου μάγου. Ένα από τα καλύτερα και πιο γνωστά βιβλία στο θέμα είναι η Ψυχική Αυτοάμυνα της Ντίον Φόρτσουν.
            Προσωπικά, θεωρώ τέτοιες τελετές ως αχρείαστες, καθώς παίρνουν τον ψυχικό τρομοκράτη πολύ στα σοβαρά.


Η Δύναμη της Αγάπης

            Πιο ταιριαστός σε μένα είναι ο απλός διαλογισμός της συγχώρεσης. Αντιληφθείτε πόσο ανόητος είναι ο ψυχικός τρομοκράτης που ξοδεύει χρόνο και ενέργεια σε βαρβαρικές πρακτικές, ενώ τα αστρικά πεδία του αποκρυφισμού είναι τόσο θαυμαστά για όσους έχουν τα μάτια και την καρδιά για να τα εκτιμήσουν. Υπάρχουν πεδία που συγκρίνονται με την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν και ο τρομοκράτης είναι αποκλεισμένος από αυτά λόγω της ποταπής μοχθηρίας του. Λυπηθείτε τον φτωχούλη ανόητο και συγχωρέστε τον.
          Η ευλογημένη Ιουλιάνα του Νόργουιτς, ένα «αγράμματο παιδί υπηρέτη», καταλαμβανόταν συχνά από Θεϊκές Δυνάμεις όπου το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να χαμογελάει και να επαναλαμβάνει, «Όλα είναι καλά, και όλα θα είναι καλά. Όλες οι εκφάνσεις όλως των πραγμάτων θα είναι καλά». Αυτό μπορεί να μην έχει να συνεισφέρει πολλά πράγματα στη φιλοσοφία όσο οι διαστάσεις που εξερεύνησαν ο Παράκελσος και ο Άλντους Χάξλεϋ, ή επιστημονικό ενδιαφέρον όσο οι παράδεισοι του Τίμοθι Λίρι και του Δρ Τζον Λίλλυ, αλλά δείχνει πως ακόμα και οι πιο «απλοϊκοί» ανάμεσά μας, αν έχουν αγάπη, μπορούν να γίνουν κοινωνοί σε πραγματικότητες πολύ πιο διασκεδαστικές και ηδονιστικές από τον βούρκο μέσα στον οποίο ζει ο κάθε ψυχικός τρομοκράτης.


Η Δύναμη του Χιούμορ

            Δεύτερον, αφεθείτε και γελάστε με την ψυχή σας. Το εννοώ κυριολεκτικά. Η πρακτική της lila yoga προτείνεται από πολλούς Ταντριστές (όπως και από τον Άλλαν Γουάτς) και είναι το κατάλληλο φάρμακο για όλες τις περιστάσεις, αλλά είναι ιδιαιτέρως καλό για τον εξορκισμό «κακών δονήσεων». Φτιάχνεται έναν μαγικό κύκλο με κάποιους φίλους σας και απλά γελάτε για 45 λεπτά. Θα έχετε μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Αν δυσκολεύεστε να ξεκινήσετε, απλά μοιράστε λίγο μαγικό βότανο προτού ξεκινήσετε. Όταν κάνετε αυτή την τελετή για να αφαιρέσετε μια κατάρα, βάλτε μια φωτογραφία του ψυχικού τρομοκράτη στο κέντρο και γελάστε μαζί του. Στο τέλος, σκίστε την φωτογραφία και ξεχάστε τον εντελώς.
            Είναι τόσο απλό. Όπως το κουράγιο προστατεύει από τον κάθε νταή, έτσι η χαρά και το γέλιο προστατεύουν από τον πνευματικό νταή.
            Όπως έλεγε και ο Μέχερ Μπάμπα, Dont worry. Be happy.”
            Αυτές οι τέσσερις λέξεις συσσωρεύουν μέσα τους την σοφία όλων των αιώνων.

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Μη φοβάστε τη Μαύρη Μαγεία, του Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον [ ΜΕΡΟΣ ΙI ]

~ Διαβάστε το πρώτο μέρος εδώ


~ Ο Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον, γράφει στο περιοδικό Gnostica για τη φύση της Μαύρης Μαγείας και πως μπορούν εύκολα να αντιμετωπιστούν οι «ψυχικές επιθέσεις».



Ψυχικές επιθέσεις

            Ο λεγόμενος «μαύρος μάγος» είναι ένας έμπορος φόβου του «νέου εγκεφάλου (βλ. ποστ με tag Prometheus Rising)» που έχει μάθει πως υπάρχουν πιο ισχυρές δυνάμεις τρομοκρατίας από τη σωματική επίθεση. Ανακάλυψε τις διαστάσεις του τρόμου, του φόβου, και της νοητικής στρέβλωσης. Μπορεί κάποιος να τρομοκρατήσει περισσότερους ανθρώπους, να αποκτήσει περισσότερη δύναμη εκμεταλλευόμενος την ψυχολογική επίθεση.
            Όταν απειλείται το «μυαλό», η ατομική πραγματικότητα κάποιου, αυτό το άτομο παύει να υπάρχει σαν άνθρωπος και υποβαθμίζεται σε ένα  τρομοκρατημένο και παγιδευμένο θηλαστικό.
            Όπως ο τραμπούκος που απειλεί την σωματική ακεραιότητα σκοντάφτει με το πρώτο ίχνος πραγματικής γενναιότητας, έτσι και ο ψυχικός τρομοκράτης τρέφεται με την ευκολοπιστία και σκοντάφτει στην ευφυΐα.
            Όταν ο τραμπούκος αντιμετωπίζει πραγματική γενναιότητα και κουράγιο, σταματάει αυτόματα την επίθεση. Άντ’ αυτού προσπαθεί να πάρει με το μέρος του τον άλλον και στη συνέχεια του προσφέρει την δεύτερη θέση στην ιεραρχία. Αν ο άλλος αρνηθεί με ευγενικό τρόπο αυτή την προσφορά, τότε πιθανότατα ο τραμπούκος θα κάνει πίσω και θα αναγνωρίσει τον άλλον σαν ανεξάρτητη οντότητα.
            Όμοια, ο ψυχικός τρομοκράτης έχει συνηθίσει να τρομοκρατεί τους ευκολόπιστους. Όταν βρεθεί αντιμέτωπος με ένα πειθαρχημένο και έξυπνο μυαλό, διστάζει. Στο τέλος, όπως και ο τραμπούκος, θα γελάσει και προσφέρει συμμαχία. «Εγώ κι εσύ, είμαστε έξυπνοι. Δεν είμαστε σαν τους άλλους τους βλάκες». Ένα νεύμα και κλείσιμο ματιού με νόημα.

Η δύναμη των ψευδαισθήσεων

            Ο Τζίμι Μπρέσλιν, ένας σκληροτράχηλος τύπος από το Μπρούκλιν που μιμείται σχεδόν τέλεια τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, την εξηγεί με τον εξής απλό τρόπο: «Ο [αρχηγός της αντιπολίτευσης] ονόματι Ο’Νιλ, έχει στη διάθεσή του ένα τεράστιο πολιτικό όπλο. Αντιλαμβάνεται πολύ καλά πως η πολιτική δύναμη είναι μια ψευδαίσθηση. Αν οι άνθρωποι νομίζουν πως έχεις δύναμη, τότε αυτόματα έχεις δύναμη. Αν νομίζουν πως δεν έχεις δύναμη, τότε δεν έχεις… ‘Η φήμη της δύναμης είναι η δύναμη’… Ψευδαίσθηση. Καθρέφτες και γαλάζιος καπνός, όμορφος γαλάζιος καπνός που κυλάει νωχελικά στην επιφάνεια στιλπνών καθρεφτών, πρώτα ένα λεπτό στρώμα καπνού που στη συνέχεια πυκνώνει… Αν κάποιος σου πει τον σωστό τρόπο να κοιτάξεις, τότε θα δεις στον καπνό ξεκάθαρα και εντυπωσιακά σχήματα, κάστρα και ολόκληρα βασίλεια…» (Πως τελικά κέρδισαν οι καλοί, Τζίμι Μπρέσλιν)
            Ο Μπρέσλιν, ενώ φαινομενικά δε μιλάει για λευκή και μαύρη μαγεία, ουσιαστικά αυτό κάνει. Σκεφτείτε το εξής: Στο Αμερικανικό Δίκαιο δεν υπάρχει η έννοια του αρχηγού της Αντιπολίτευσης. Ο τίτλος αυτός υφίσταται μόνο μέσω «καθρεφτών και γαλάζιου καπνού». Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ από την άλλη, είναι σφραγισμένος με Επτά σφραγίδες και η θέση του έχει τα χαρακτηριστικά των Βασιλιάδων. Το βιβλίο του Μπρέσλιν έδειξε, πως παρά το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι μιλούσαν και ασχολούνταν με το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ , ο «Αρχηγός της Αντιπολίτευσης» Ο’Νιλ με τους «καθρέφτες και τον καπνό» του, με τα ξόρκια του αν προτιμάτε, έπεισε τους πάντες πως η καθαίρεση του Προέδρου ήταν αναπόφευκτη. Όταν όλοι στην Ουάσινγκτον το πίστεψαν, το πίστεψε και ο ίδιος ο Νίξον και παραιτήθηκε. Δεν υπήρξε ποτέ ψηφοφορία για το σκάνδαλο. Τα μαγικά του Ο’Νιλ τελικά κατάφεραν να διώξουν το Νίξον.
            Αν ο Ο’Νιλ κατείχε τον τίτλο του Σαμάνου αντί για αυτόν του Πολιτικού, πιθανόν να χρησιμοποιούσε τις ίδιες μεθόδους για να πείσει τους πάντες πως μια κατάρα θα σκότωνε το Νίξον στις 23 Μαΐου ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα, τότε ο Νίξον θα ξάπλωνε υπάκουα και θα πέθαινε.
            Καθρέφτες και γαλάζιος καπνός…
        Τα παιδιά παίζουν αυτοσχέδια παιχνίδια ρόλων και σταδιακά, αναπόφευκτα, το παιχνίδι τους γίνεται η πραγματικότητα. Όταν οι γονείς τους τα καλούν να επιστρέψουν σπίτι, τότε η κοινωνική πραγματικότητα αποκαθίσταται. Αν τα παιδιά παρέμεναν στην πραγματικότητα του παιχνιδιού, τότε οι γονείς σε κάποια φάση θα καλούσαν ένα ψυχίατρο. Αν αυτό αποτύγχανε τότε θα καλούσαν έναν εξορκιστή και θα επικοινωνούσαν με έναν καλό ατζέντη για να διαπραγματευτούν τα δικαιώματα της ταινίας.
            Καθρέφτες και γαλάζιος καπνός…
          Όπως λέει και ο Δρ Τζον Λίλυ, «Στην επικράτεια του μυαλού, αυτό που νομίζουμε ως αληθινό είναι αληθινό, ή γίνεται αληθινό και περιορίζεται μέσα σε όρια που δημιουργούμε μέσω εμπειρίας και πειραματισμού. Τα όρια αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από κάποια πιστεύω που πρέπει να υπερβούμε. Στην επικράτεια του μυαλού δεν υπάρχουν όρια».



~ συνεχίζεται εδώ...