Οι νόμοι του Χάγκμπαρντ Σελίν

Οι νόμοι του Σελίν είναι μια σειρά τριών νόμων σχετικά με τις κυβερνήσεις και την κοινωνική αλληλεπίδραση, που αποδίδονται στον φανταστικό χαρακτήρα Χάγκμπαρντ Σελίν από το Illuminatus! Trilogy του Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον και του Ρόμπερτ Σι. Ο Σελίν, ένας ιδιόμορφος αναρχικός λειτουργεί ως φερέφωνο για τις προοδευτικές, αναρχικές και μερικές φορές πέρα από κάθε κατηγοριοποίηση ιδέες του Γουίλσον σχετικά με τη φύση της ανθρωπότητας. Οι Νόμοι του Σελίν σκιαγραφούνται στην Τριλογία σε ένα μανιφέστο με τίτλο Ποτέ μη σφυράς όσο κατουράς. Ο Γουίλσον αργότερα τους αναπτύσσει στο βιβλίο του Prometheus Rising και τους θεωρεί λογικές συνέπειες της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Ένα άρθρο με τίτλο Οι Νόμοι του Σελίν εμφανίζεται στο βιβλίο του Γουίλσον Τα Έγγραφα των Ιλλουμινάτι, βιβλίο που περιέχει άρθρα γραμμένα από τον Γουίλσον με το όνομα πολλών από τους χαρακτήρες του Illuminatus! όπως και συνεντεύξεις του συγγραφέα.

Ο Σελίν, στο μανιφέστο του, αναγνωρίζει πως οι Νόμοι αποτελούν γενικότητες, λέει όμως επίσης πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξηγήσουν τον λόγο της παρακμής και τελικά της πτώσης των εθνών και συνεχίζει ισχυριζόμενος πως είναι τόσο οικουμενικοί όσο οι Νόμοι του Νεύτωνα και πως ισχύουν για τα πάντα.

Ο Πρώτος νόμος του Σελίν

Η Εθνική Ασφάλεια είναι η πρωταρχική αιτία της εθνικής ανασφάλειας.

Αντικατοπτρίζοντας την παράνοια του Ψυχρού πολέμου, ο πρώτος νόμος του Σελίν εστιάζει στο γεγονός πως για να υπάρξει εθνική ασφάλεια, πρέπει να δημιουργηθεί μια μυστική αστυνομία. Εφόσον εσωτερικοί επαναστάτες και εξωτερικοί εχθροί θα κάνουν την αστυνομία αυτή πρωταρχικό στόχο τους και θα προσπαθήσουν να διεισδύσουν μέσα της και επειδή η μυστική αυτή αστυνομία αναγκαστικά θα πρέπει να έχει στα χέρια της τεράστια εξουσία για να εκβιάζει και να εκφοβίζει άλλα μέλη της κυβέρνησης, πρέπει να δημιουργηθεί άλλο ένα ακόμα επίπεδο μυστικής αστυνομίας για να αστυνομεύει την μυστική αστυνομία. Μετά πρέπει να δημιουργηθεί άλλο ένα επίπεδο μυστικής αστυνομίας για να αστυνομεύει το προηγούμενο επίπεδο μυστικής αστυνομίας. Επαναλαμβάνουμε εις άπειρον.

Αυτή η φαινομενικά άπειρη λογική παγίδα συνεχίζεται μέχρι ο καθένας στη χώρα να κατασκοπεύει τον άλλο, ή μέχρι «να εξαντληθούν οι οικονομικοί πόροι».

Εφόσον αυτή η παρανοϊκή κατάσταση αυτοπαρακολούθησης έχει ως στόχους της τους ίδιους τους πολίτες του κράτους, το μέσο άτομο στο κράτος απειλείται περισσότερο από τα τερατώδη γρανάζια της μυστικής αστυνομίας παρά από τον οποιονδήποτε εχθρό είχαν αρχικά φτιαχτεί να περιορίσουν. Ο Γουίλσον επισημαίνει πως στη Σοβιετική Ένωση, που κάτι τέτοιο συνέβαινε κατά κόρον, έφτασαν στο σημείο να φοβούνται ζωγράφους και ποιητές που στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να τους βλάψουν.

Την ίδια στιγμή, δεδομένου του χρηματικού περιορισμού, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ένα ιδανικό Κράτος Ασφάλειας, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να παραμένει ευάλωτος στην αρχική απειλή, ενώ του προσθέτει και την σκιά μιας τερατώδους Οργουελικού τύπου μυστικής αστυνομίας.

Ο Δεύτερος νόμος του Σελίν

Η Επικοινωνία είναι δυνατή μόνο σε ένα περιβάλλον χωρίς ποινές.

Ο Γουίλσον πολλές φορές το παραφράζει λέγοντας «επικοινωνία είναι δυνατή μόνο μεταξύ ίσων». Ο Σελίν λέει για τον νόμο αυτόν ότι «απλά εκθέτει ένα προφανές γεγονός» και αναφέρεται στο γεγονός πως ο καθένας που δουλεύει κάτω από την επίβλεψη ενός αφεντικού τείνει να λέει ψέματα και να κολακεύει το αφεντικό αυτό για να προστατεύσει τον εαυτό του είτε από βία είτε από στέρηση ασφάλειας (όπως για παράδειγμα απόλυση). Στην ουσία, είναι συνήθως προς το συμφέρον του κάθε εργάτη να λέει στο αφεντικό του αυτό που θέλει να ακούσει, παρά αυτό που ισχύει πραγματικά.

Σε οποιοδήποτε καθεστώς κυριαρχίας, κάθε επίπεδο κάτω από την κορυφή κουβαλάει το βάρος ότι πρέπει να βλέπει τον κόσμο με τον τρόπο που οι ανώτεροί του περιμένουν να τον βλέπει και οι πληροφορίες που θα λαμβάνουν οι ανώτεροι αυτοί θα είναι αυτές ακριβώς που θα θέλουν να ακούσουν. Τελικά, κάθε ιεραρχική δομή υποστηρίζει αυτό που οι αρχηγοί της ήδη θεωρούν ως πραγματικό παρά παρακινεί τα μέλη της να σκέφτονται εναλλακτικά. Τα κατώτερα επίπεδα ενδιαφέρονται περισσότερο να κρατήσουν τις δουλειές τους παρά να πουν την αλήθεια.

Ο Γουίλσον στο Prometheus Rising, χρησιμοποιεί το παράδειγμα του διευθυντή του FBI Τζ. Έντγκαρ Χούβερ. Ο Χούβερ έβλεπε παντού κατασκόπους και κομμουνιστές και έδωσε εντολή στους πράκτορές του να τους καταδιώκουν. Έτσι, οι πράκτορες του FBI άρχισαν να βλέπουν παντού κομμουνιστικές συνωμοσίες και μετέφραζαν ό,τι μπορούσαν ως μέρη των συνωμοσιών αυτών. Μερικοί μάλιστα παγίδευαν ανθρώπους και τους κατηγορούσαν ως κομμουνιστές, κάνοντας ένα μεγάλο αριθμό αστήριχτων συλλήψεων και γενικά ό,τι μπορούσαν για να ικανοποιήσουν την ανάγκη του Χούβερ να βρει και να εξαρθρώσει την κομμουνιστική συνωμοσία. Το πρόβλημα είναι πως, δεν υπήρξε ποτέ καμία μορφή τέτοιας συνωμοσίας. Ο Χούβερ πίστευε πως υπήρχε και κανένας πράκτορας δεν τόλμησε να παρουσιάσει στον Χούβερ την έλλειψη αποδείξεων καθώς έτσι στην καλύτερη θα στερούταν κάποιας προαγωγής και στη χειρότερη θα κατηγορούταν ο ίδιος ως κομμουνιστής και θα έχανε τη δουλειά του. Όποιος πράκτορας γνώριζε την αλήθεια ήταν πολύ προσεκτικός και το έκρυβε.

Τελικά, όπως λέει ο Σελίν, κάθε ιεραρχία προσπαθεί περισσότερο να κρύψει την αλήθεια από τους αρχηγούς της παρά να την ανακαλύψει.

Ο Τρίτος Νόμος του Σελίν

Ένας ειλικρινής πολιτικός αποτελεί εθνική καταστροφή.

Ο Σελίν αναγνωρίζει πως ο τρίτος νόμος του φαίνεται αδιανόητος εξ’ αρχής. Ενώ ένας διεφθαρμένος πολιτικός ενδιαφέρεται μόνο να αυξήσει τα πλούτη του κάνοντας κατάχρηση της εμπιστοσύνης των πολιτών, ένας ειλικρινής πολιτικός είναι πολύ πιο επικίνδυνος αφού ενδιαφέρεται ειλικρινά να βελτιώσει την κοινωνία μέσω πολιτικών πράξεων, κάτι που σημαίνει την σύνταξη και την θέσπιση όλο και περισσότερων νόμων.

Ο Σελίν υποστηρίζει πως το μόνο που καταφέρνουν οι περισσότεροι νόμοι είναι να δημιουργούν περισσότερους εγκληματίες. Οι νόμοι εξ ορισμού περιορίζουν την προσωπική ελευθερία και με την γεωμετρική πρόοδο με την οποία αυξάνονται, κανένας πολίτης δεν είναι δυνατόν να μην παραβιάσει μια πληθώρα νόμων απλά ζώντας την καθημερινότητά του. Μόνο μέσω ειλικρινών πολιτικών που προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο επιβάλλοντας καινούργιους και υπερβολικούς νόμους μπορεί να υπάρξει ένα καθεστώς πραγματικής τυραννίας.

Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί απλά γεμίζουν τις τσέπες τους. Οι ειλικρινείς και ιδεαλιστές πολιτικοί ακρωτηριάζουν την ατομική ελευθερία μέσω υπερβολικής ποσότητας νόμων.

Οπότε, σύμφωνα με τον Σελίν, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι προτιμότεροι.