Αισιοδοξία και Πεσσιμισμός

Πάντα μου άρεσε να κάνω το δικηγόρο του Διαβόλου. Κάποιος πρέπει να τον υπερασπίζεται κι αυτόν που και που, άσε που έχει πολύ πλάκα.

Πολλές φορές μάλιστα υπερασπίζομαι και θέσεις/ επιχειρήματα/ καταστάσεις/ ανθρώπους τις οποίες κανονικά θα "κατέκρινα". Βοηθάει να βγαίνω από το τούνελ πραγματικότητας που χρησιμοποιώ συνήθως και να βλέπω άλλες απόψεις και οπτικές. Με βοηθάει να θυμάμαι πως τίποτα δεν "είναι", αλλά τα πάντα εξαρτώνται από το μυαλό που τα αναλύει. Βοηθάει να αμβλυθούν οι διαφορές που με χωρίζουν από τον οποιονδήποτε και από το οτιδήποτε. Και οτιδήποτε μας φέρνει πιο κοντά, από το να μας χωρίζει, είναι ΟΚ για μένα.

Αποτέλεσμα των παραπάνω; Δεν ακολουθώ ποτέ τις εγκεφαλικές μόδες. Όταν όλοι σκέφτονται "Α", εγώ επιχειρηματολογώ υπέρ του "Β", του "Γ", πολλές φορές και του "Δ". Αν αισθάνομαι και ιδιαίτερα τολμηρός και οι άλλοι δεν κρατάνε κάποιο αιχμηρό αντικείμενο, τότε μπορεί να υποστηρίξω και το "-Α".

Η εγκεφαλική μόδα της εποχής είναι ο Πεσιμισμός. Όλα πάνε σκατά, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπήρχε ποτέ, είμαστε καταδικασμένοι, αδύναμοι, εγκλωβισμένοι, τυφλοί. Ο θάνατος είναι η μόνη λύση και όσο πιο νωρίς έρθει, τόσο το καλύτερο για τον πλανήτη. Δεν υπάρχει νόημα να προσπαθούμε για τίποτα, τα πάντα είναι ήδη αποφασισμένα για μας, το ανρθώπινο είδος απέτυχε. Οι όποιες αντιδράσεις σε αυτή την κατάσταση είναι ήδη μελετημένες από το αδηφάγο σύστημα, εξυπηρετούν κι αυτές την αέναη συντήρηση του, στον τεράστιο κύκλο στον οποίο είμαστε αναγκασμένοι να γυρνάμε ξανά και ξανά χωρίς πιθανότητα διαφυγής... Ναι, ναι. όλα αυτά. Και πολλά άλλα.

Παλιότερα, όταν διάβαζα τον Γουίλσον, πάντα απορούσα με την υπέρμετρη, και πολλές φορές αδικαιολόγητη (στα μάτια μου), αισιοδοξία του. Διαφωνούσα ανοιχτά μαζί του (γιατί αυτό λέμε κάνω, διαφωνώ) και έλεγα ότι έπεσε έξω, ότι υπερέβαλλε, ότι έκανε λάθος. Σήμερα, κοιτάζοντας γύρω μου, αντιλαμβάνομαι ότι και ο Γουίλσον πρέπει να είχε το ίδιο νοητικό φετίχ με εμένα. Προσπαθούσε να φτιάξει νησίδες αισιδοξίας στην θάλασσα των πεσιμιστών. Για ποιο λόγο; Δεν ξέρω. Μπορεί να το έκανε επειδή "πίστευε" πως είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε, πως αν αρκετοί άνθρωποι σκέφτονται θετικά και αισιόδοξα, μπορούν να ταρακουνήσουν λίγο την τραμπάλα της ισσοροπίας και να κάνουν το μέλλον καλύτερο. Μπορεί να "πίστευε" πραγματικά στις δυνατότητες του είδους μας, κόντρα στο ρεύμα.

Γιατί το κάνω εγώ; Γιατί έχει πλάκα (μεταξύ άλλων...*).

Θείε Μπομπ, για πες μας: