.'. Discordia .'.: IN MEMORIAM - Robert Anton Wilson

Χαρωπές σκέψεις σχετικά με το Θάνατο

Ο Γουέιβι Γκρέιβι μου είπε μια φορά για έναν τύπο που ρώτησε έναν Δάσκαλο Ζεν, «Τι συμβαίνει μετά το θάνατο;»

Ο Δάσκαλος απάντησε, «Δεν ξέρω».

«Μα είσαι Δάσκαλος Ζεν!»

«Ναι», απάντησε αυτός, «αλλά δεν είμαι νεκρός Δάσκαλος Ζεν».

Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο οι άνθρωποι σχετικά με το θάνατο – αν και φυσικά βλέπω λόγους να φοβούνται την διαδικασία του θανάτου.

Το να πεθαίνεις περιλαμβάνει πολλές φορές πολύ και παρατεταμένο πόνο, και τουλάχιστον σ’ αυτή τη χώρα μπορεί να πάρει τις οικονομίες μιας ζωής και να τις καταθέσει ευλαβικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς του Συστήματος Υγείας. Και οι δύο περιπτώσεις είναι εξίσου τρομακτικές, ειδικά αν ήλπιζες να αφήσεις μία κάποια κληρονομιά στα παιδιά σου.

Αν και κάποιος μπορεί να αποφύγει αυτές τις ανεπιθύμητες καταστάσεις με το να μετακομίσει σε μια χώρα με ένα εθνικό σύστημα πρόνοιας και με νομική βοήθεια αν θελήσεις να τελειώσεις την ζωή σου αλλά έχεις φτάσει σε μια κατάσταση που να μην μπορείς να το κάνεις ο ίδιος. Προσωπικά, σκοπεύω να μετακομίσω στην Ολλανδία αν τελικά δεν μπορέσω να αποφύγω έναν βασανιστικό και ακριβό θάνατο. Οι ιατρικοί κλέφτες έχουν πάρει αρκετά λεφτά ήδη από μένα. Αρνούμαι να τους πλουτίσω κι άλλο όπως θα φεύγω.

Αλλά σχετικά με το θάνατο, και οτιδήποτε συμβαίνει (αν συμβαίνει κάτι) μετά τον θάνατο, δε βρίσκω κάποιο λόγο ανησυχίας.

Ας δούμε με τη σειρά τις εναλλακτικές:

Οι περισσότεροι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους της ιστορίας έχουν πιστέψει πως μετά τον θάνατο έρχεται μια αναγέννηση (μετενσάρκωση). Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι ανά τον κόσμο, ακόμα το πιστεύουν αυτό. Αν ξαναγεννηθώ σαν μια κατσαρίδα, σκοπεύω να κρυφτώ κοντά στο κομπιούτερ κάποιου και να γράφω ποιήματα στο πληκτρολόγιο τα βράδια σαν τον Άρτσυ, την διάσημη κατσαρίδα που άφηνε τους στίχους της στην γραφομηχανή του Don Marquis. Αν ξαναγεννηθώ σαν άνθρωπος, μπορεί να γνωρίσω ξανά την γυναίκα μου την Αρλέν και να την αγαπήσω ξανά και να την ξαναπαντρευτώ. Μια χαρά μου ακούγεται κάτι τέτοιο.

Άλλες μετενσαρκώσεις, όπως για παράδειγμα ως δέντρο, ή ως μια γαλάζια φάλαινα, φαίνονται κι αυτές περισσότερο διασκεδαστικές (και εκπαιδευτικές), παρά τρομακτικές.

Δυστυχώς, δεν έχω κάποιο καλό λόγο για να πιστεύω στην μετενσάρκωση, αν και ίσως να το ήθελα. Την περιλαμβάνω μόνο για χάρη της πληρότητας.

Μια δυσοίωνη φήμη, ευρέως διαδεδομένη στο Δυτικό Κόσμο, λέει πως μετά το θάνατο πηγαίνουμε σε ένα μέρος που λέγεται παράδεισος. Από όλες τις περιγραφές που έχω διαβάσει, μου ακούγεται πραγματικά απαίσιο. Ο πληθυσμός του αποτελείται αποκλειστικά από κάτι Χριστιανούς. Οι Ειδικοί του Παραδείσου διαφωνούν για το ποια ακριβώς ομάδα Χριστιανών θα αποτελεί τον πληθυσμό αυτό, αλλά σχεδόν πάντα πιστεύουν πως είναι η δική τους. Το να περάσω όλη την αιωνιότητα δίπλα σε τόσο υπερφίαλους ανθρώπους μου φαίνεται αβάσταχτο, αλλά ευτυχώς δεν είμαι Χριστιανός οπότε δε θα εγκλωβιστώ σε ένα τόσο βαρετό μέρος.

Μια ακόμα πιο δυσοίωνη φήμη εμφανίζεται στον ύμνο των Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών:

Αν ο Στρατός και το Ναυτικό

Κοιτούσαν ποτέ τον Παράδεισο

Θα έβλεπαν πως οι δρόμοι φρουρούνται

Από τους Αμερικανούς Πεζοναύτες

Ένα μέρος όπου όλοι οι δρόμοι φρουρούνται από Πεζοναύτες μου ακούγεται μια αρκετά σκληρή και αστυνομοκρατούμενη πολιτεία, ειδικά αν κυβερνάται από Χριστιανούς και σίγουρα δε θέλω να πάω εκεί ούτε καν για επίσκεψη. Δε θα το ευχόμουν ούτε καν στον χειρότερο εχθρό μου, αν είχα κάποιον. (Κάποιοι άνθρωποι με μισούν για τα βιβλία που γράφω, αλλά αρνούμαι να τους μισήσω κι εγώ, οπότε δε μετράνε σαν εχθροί).

Ευτυχώς όμως δεν πληρώ τις προϋποθέσεις για είσοδο στον Παράδεισο, με όλες τις άρπες του και τους φανατικούς Χριστιανούς του και τον στρατιωτικό νόμο των Πεζοναυτών. Μια εξίσου τρομακτική ιδέα που βασανίζει χιλιάδες, λέει πως κάποιοι από μας θα καταλήξουν σε ένα μέρος που ονομάζεται Κόλαση, όπου θα υποφέρουμε αιώνια βασανιστήρια. Κάτι τέτοιο δε με φοβίζει, επειδή όταν προσπαθώ να φανταστώ ένα Μυαλό να κατευθύνει το σύμπαν , δε μπορώ να φανταστώ αυτό το μυαλό, που πολλοί το ονομάζουν «Θεό», να είναι τρελό.

Δηλαδή πραγματικά ρε παιδιά, συγκρίνετε τον «Θεό» αυτό με τα χειρότερα τέρατα που μπορείτε να σκεφτείτε – τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Τζο Στάλιν, τέτοιου είδους τέρατα. Το περισσότερο που κάνανε ήταν να σκοτώνουν κόσμο. Ακόμα και ο Ντε Σαντ, στα σαδομαζοχιστικά βιβλία του, δεν μίλησε ποτέ για αιώνιο μαρτύριο. Η ιδέα πως ο Νους της Δημιουργίας (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), θέλει να βασανίζει κάποια από τα δημιουργήματά του για αμέτρητες αιωνιότητες μου φαίνεται υπερβολικά εξωφρενική για να την πάρω στα σοβαρά.

Ένα τόσο διαταραγμένο μυαλό δε θα μπορούσε να φτιάξει ούτε μια καλύβα από λάσπη, πόσο μάλλον το περίπλοκο μαθηματικό σύμπαν γύρω μας.

Αν όντως υπήρχε ένας τέτοιος τερατώδης Θεός, τότε η νηφάλια αντίδραση θα ήταν η Βουδιστική αρετή της συμπόνιας. Φαίνεται να είναι άρρωστος, οπότε μην παραδίνεστε στο Μίσος: Προσπάθηστε να τον κατανοήσετε και να τον συγχωρήσετε. Ίσως κάποια μέρα να καταλάβει το λάθος Του. (Γράφω «Του» αντί του πιο διαδεδομένου «του/της» επειδή μόνο αρσενικοί θεοί φαίνεται να έχουν επινοήσει τις Κολάσεις. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία Θεά που να έχει δημιουργήσει Κόλαση για όσους την δυσαρεστούσαν).

Ένα τέταρτο εναλλακτικό σενάριο περιλαμβάνει την ένωση με το «Θεό». Αυτή η ιδέα που φαίνεται να έχει την απαρχή της στον Ινδουισμό είναι πολύ διαδεδομένη στους Νεοεποχίτες.

Δε βλέπω κάτι τρομακτικό εδώ. Για την ακρίβεια υποθέτω πως θα το ευχαριστιόμουν, βασιζόμενος πάνω σε προηγούμενες εμπειρίες όπου έγινε μια τέτοια ένωση, όπως για παράδειγμα με το LSD. Ένα αιώνιο τριπάκι όπου ολόκληρο το σύμπαν είναι το σώμα σου: ποιος θα φοβόταν κάτι τέτοιο (εκτός από τους Ρεπουμπλικανούς);

Το πέμπτο, και απ’ όσο ξέρω, το λιγότερο διαδεδομένο σενάριο λέει πως μετά το θάνατο επέρχεται η πλήρης και ολοκληρωτική λήθη. Αυτό το σενάριο έχει τρομοκρατήσει και εξοργίσει πολλούς ευφυής συγγραφείς (για παράδειγμα ο Μπέρτραντ Ράσσελ και ο Ζαν Πολ Σαρτρ που μισούσαν τη μετά θάνατο ζωή επειδή δεν υπήρχε, όπως και παρέμεναν μόνιμα τσαντισμένοι με τον «Θεό» επειδή δεν υπήρχε). Λυπάμαι. Δε μου φαίνεται καθόλου τρομακτικό σαν πιθανότητα. Αν βυθιζόμουν στη λήθη, δε θα το ήξερα (ο ορισμός της λήθης). Πώς μπορείς να φοβάσαι κάτι που δεν μπορείς να βιώσεις;

Επίσης, λήθη σημαίνει και ελευθερία από «όλα τα άσχημα τα οποία κληρονομεί η σάρκα», από τις πληγές μέχρι τον καρκίνο, συμπεριλαμβανομένων και των άσχημων κριτικών στα βιβλία μου.

Το να ζεις στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες φαίνεται να είναι πολύ χειρότερο από το να μη ζεις μέσα στη λήθη.

Αν και έχω κάποιες απόψεις, ή διαισθήσεις, δεν έχω κάποιο δόγμα σχετικά με το τι συμβαίνει μετά θάνατον. Καμία όμως από τις εναλλακτικές δεν φαίνεται ιδιαίτερα δυσάρεστη, εκτός από αυτές που είναι υπερβολικά εξωφρενικές για να τις πάρω στα σοβαρά.

Όπως έγραψε κάποτε και ένας Ρωμαίος:

Τίποτα να σε κρατήσει στη ζωή.

Τίποτα να φοβηθείς στο θάνατο.

~ Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Robert Anton Wilson - Email to the Universe