Χαοτική Μαγεία

~ του Ray Sherwin

Η Χαοτική Μαγεία έχει τις ρίζες της σε όλες τις αποκρυφιστικές παραδόσεις και στα έργα πολλών μελετητών. Αν υπάρχει ένα άτομο το οποίο μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνο για το συγκεκριμένο «ρεύμα», αν και χωρίς να το θέλει, το άτομο αυτό θα ήταν ο Austin Osman Spare, το μαγικό σύστημα του οποίου είναι εξ ολοκλήρου βασισμένο στην αυτοεικόνα του και σε ένα εγωκεντρικό μοντέλο απεικόνισης του σύμπαντος. Δεν ήταν πρόθεσή του να χρησιμοποιηθεί από άλλους το σύστημα του, καθώς φτιάχτηκε αποκλειστικά για προσωπική χρήση και ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα μπορούσε να επωφεληθεί από αυτό κανείς άλλος. Ούτε έπεσε στην παγίδα του να υποθέτει πως οι πληροφορίες που αποκαλύφθηκαν σε αυτόν (ή που προήλθαν από αυτόν) ίσχυαν για όλη την ανθρωπότητα όπως πιστεύουν όλοι οι «μεσσίες». Ο Άλιστερ Κρόουλι τον θεωρούσε ως τον «μαύρο αδερφό» του, επειδή αρνήθηκε να αποδεχθεί τον «νόμο» του Θελήματος και προτιμούσε να δουλεύει πέρα και πάνω από δόγματα και κανόνες, βασισμένος πάνω στην διαίσθηση και στη γνώση που αναδύεται από τα βάθη του εαυτού.

Η πιο πρόσφατη δημόσια έκφραση της Χαοτικής Μαγείας έχει γίνει μέσα από το τάγμα των Illuminates of Thanateros, που ξεκίνησα εγώ με τον Peter Carroll το 1978. Στόχος μας τότε ήταν να εμπνεύσουμε - και όχι να οδηγήσουμε - μάγους που ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με το Χάος και το κάναμε δημοσιεύοντας ιδέες πρακτικής φύσεως. Η διαφορά της προσέγγισής μας με αυτήν του Spare είναι πως εμείς ενδιαφερόμαστε και για ομαδικές μαγικές πρακτικές, όπως και για μοναχικές. Η ανταπόκριση στα γραπτά μας ήταν μεγαλύτερη απ’ όσο φανταζόμασταν και μέχρι το 1982 υπήρχαν ομάδες που ασχολούνταν στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Αίγυπτο και στη Γερμανία, όπως επίσης και ομάδες σαν τον «Κύκλο του Χάους» και πολλά άτομα τα οποία ασχολούνταν μόνα τους.

Οι δυσκολίες ενός τέτοιου τάγματος έγιναν γρήγορα προφανείς. Κάτι που σε εμάς φαινόταν απλό, και στη σύλληψη και στην τεχνική, δεν ήταν τόσο απλό σε ανθρώπους που είχαν υποφέρει κάτω από τις παράδοξες και ανόητες πολυπλοκότητες αυτού που τώρα αναφέρεται ως «παραδοσιακή μαγεία». Αυτό μας έφερε σε αρκετά δύσκολη θέση, γιατί σήμαινε πως ένα μαγικό σύστημα, το οποίο εξ’ ορισμού δεν γινόταν να διδαχθεί, τώρα έπρεπε να διδαχθεί. Ο Pete και εγώ αποφεύγαμε τις ιεραρχίες και τους γκουρού σαν πανούκλα και τώρα αναμενόταν από εμάς όχι μόνο να διδάξουμε, αλλά και να οδηγήσουμε.

Έχει ήδη ειπωθεί πως όλα τα μαγικά συστήματα έχουν την ίδια κατάληξη.  Δεν πιστεύω πως ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί πάρα πολλά από αυτά τα συστήματα περιορίζουν τα μέλη τους σε τόσο στενές παραμέτρους δόγματος και ψευτοηθικής, που το ένστικτο και η φαντασία ασφυκτιούν κάτω από το βάρος κανόνων και δογμάτων. Από την άλλη δεν μπορείς να διαλέξεις ένα μονοπάτι, αν δεν το συγκρίνεις με άλλα μονοπάτια, και ο περιορισμός σε ένα μονοπάτι, σε κάθε περίπτωση, θα περιορίσει τον τρόπο σκέψης και τις επιλογές.

Σταδιακά, βρήκαμε μια λύση σχετικά με το πώς να διδάξεις κάτι που δεν διδάσκεται. Δεν δόθηκαν ποτέ κανόνες, μόνο προτάσεις. Δεν γινόταν αναφορά σε μεταφυσικά πιστεύω τα οποία αφήνονταν στην προσωπικότητα του καθένα, όπως για παράδειγμα την μετενσάρκωση ή την ύπαρξη θεού. Οι ιδέες αυτές ούτως οι άλλως δεν επηρεάζουν την απόδοση της πρακτικής μαγείας και ο καθένας καταλήγει στα δικά του συμπεράσματα αρκετά γρήγορα. Ξέραμε πως ήμασταν στο σωστό δρόμο όταν αρχίσαμε να συλλέγουμε τις πληροφορίες που μας έστελναν άτομα και ομάδες. Χωρίς καμία εξαίρεση, όλοι όσοι μας έστειλαν τα αποτελέσματά τους, είχαν θεωρήσει τις τεχνικές εξαιρετικά αποδοτικές, αλλά – και αυτό είναι το σημαντικό κομμάτι, όλοι είχαν καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα σε φιλοσοφικά θέματα. Το γεγονός ότι ενώ είχαν καταλήξει σε τόσο διαφορετικά συμπεράσματα, ήθελαν ακόμα να παραμείνουν μέσα στα χαλαρά πλαίσια οργάνωσης που είχαμε βάλει, ήταν το πιο ενθαρρυντικό απ’ όλα. 

Το να απαριθμήσω τις πρακτικές της Χαοτικής Μαγείας είναι αχρείαστο καθώς υπάρχει αρκετή βιβλιογραφία πάνω στο θέμα. Ίσως όμως να είναι χρήσιμο να αναφερθώ σε μια κοινή παρανόηση που αναπαράγεται από ανθρώπους που γράφουν σε διάφορα περιοδικά του «χώρου». Υπάρχει σύγχυση σχετικά με τη λέξη Χάος, κάποιοι πιστεύουν πως η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτές καθαυτές τις πρακτικές. Κάτι τέτοιο απέχει πολύ από την αλήθεια. Ενώ είναι σωστό πως μερικά μοντέλα γνώσης είναι αποτελεσματικά επειδή συγχέουν τις λογικές διεργασίες του νου, τελικά όμως οδηγούν στη διαύγεια και οι μάγοι που εντρυφούν στο χαοτικό ρεύμα, είναι πολύ συνεπείς και σχολαστικοί στον τρόπο με τον οποίο οργανώνουν την εργασία τους. Αυτή είναι μια συνήθεια που κληρονομήθηκε από το “93 Current”. Χρησιμοποιούμε τον όρο Χαοτική Μαγεία ή Μαγεία του Χάους για να αναδείξουμε την τυχαιότητα που διέπει το σύμπαν και τη σχέση όλων μας με αυτό. Το Χάος αντιπροσωπεύει αυτή τη φιλοσοφία και ενισχύει την ιδέα πως δεν υπάρχει κάποιο μόνιμο μοντέλο που να περιγράφει τη σχέση οποιουδήποτε με αυτά που δεν είναι. Η λέξη περικλείει όχι μόνο όσα γνωρίζουμε ως αληθινά, αλλά επίσης και όσα υποψιαζόμαστε πως είναι, όπως επίσης και τον κόσμο των εντυπώσεων, την τρέλας και των άπειρων πιθανοτήτων.

Αν υπήρχε ένα Μανιφέστο του Χάους, πιθανώς να πήγαινε κάπως έτσι: Δεν πιστεύω σε τίποτα. Ξέρω αυτά που ξέρω (gnosis) και φτιάχνω θεωρίες οι οποίες μπορεί να τις εισάγω στο σύστημα υιοθετημένων πιστεύω μου, όταν οι θεωρίες αυτές έχουν δοκιμαστεί, αλλά μπορεί και να μην το κάνω. Δεν υπάρχουν ούτε θεοί ούτε δαίμονες, εκτός από αυτούς που έχω προγραμματιστεί να αποδέχομαι και από αυτούς που έχω ο ίδιος φτιάξει. Δημιουργώ και καταστρέφω πεποιθήσεις και πιστεύω ανάλογα με τη χρησιμότητά τους. Όπως λένε και οι σοφοί «τίποτα δεν είναι αληθινό, τα πάντα επιτρέπονται», - αρκεί να μην παρεμβαίνει με κάποιον άλλο.

Σε ομαδικό επίπεδο, χρειάζεται φυσικά μια συνεννόηση κάποιου είδους. Χρησιμοποιώ τη λέξη συνεννόηση, γιατί άλλες περιγραφές όπως «κοινά συμφωνημένη πραγματικότητα» θα ήταν παραπλανητικές, καθώς δεν μπορεί να είναι κοινή άλλη πραγματικότητα από την σταθερή. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να εκτιμηθεί. Καθοδήγηση στον τομέα των πρακτικών τεχνικών είναι πάντα χρήσιμη, αλλά το να βασίζεται κάποιος αποκλειστικά στα βιβλία, ακόμα και στα βιβλία πάνω στη Χαοτική Μαγεία, θα πρέπει να περιορίζεται στο ελάχιστο και να αναπτύσσεται η εργασία βάση ενστίκτου.

Οι ομαδικές εργασίες εμπίπτουν συνήθως σε τέσσερις κατηγορίες – πειραματικές, μυσταγωγικές, τελετουργικές και εορταστικές (για τις οποίες μπορούν να έρθουν σε επαφή πολλές ομάδες), αν και σε καμία περίπτωση οι 4 αυτές κατηγορίες δεν μπορούν να συνοψίσουν όλο το εύρος των ομαδικών εργασιών. Το πιο σημαντικό σε μια ομάδα που ασχολείται με οποιοδήποτε είδος μαγικών εργασιών, είναι να δημιουργήσει και να διατηρήσει μια ατμόσφαιρα που ερεθίζει και εμπνέει τη φαντασία. Οι ομάδες που υπάρχουν ήδη έχουν, σε μεγάλο ποσοστό, απομακρυνθεί από την προσέγγιση που επικρατούσε τη δεκαετία του 70, ότι δηλαδή οι θεατρικές αναπαραστάσεις είναι αχρείαστες. Χρησιμοποιούν οποιοδήποτε μέσο που θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της μαγικής ατμόσφαιρας που θέλουν να δημιουργήσουν. Χρησιμοποιούνται μερικές φορές τα παραδοσιακά μαγικά όπλα, αλλά συνήθως δημιουργούνται και καινούργια όπλα, μοναδικά στην κάθε ομάδα. Οι μάσκες και οι ρόμπες είναι αποτελεσματικές και άρα χρησιμοποιούνται κατά κόρον, ενώ και η γύμνια είναι συνήθης πρακτική.

Αναφορικά με την πειραματική μαγεία, η δημιουργία σφραγίδων (sigils) είναι το πιο διαδεδομένο θέμα, αλλά η τηλεκίνηση, η παρ’ αίσθησην αντίληψη και η τηλεπάθεια, όπως και άλλες μέθοδοι αύξησης δύναμης έχουν μελετηθεί επίσης, άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο.