Το Μαγικό Σύμπαν του W.S. Burroughs

Ο Γουίλιαμ Μπάροουζ πολεμούσε πάντα πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Τολμούσε να περιπλανηθεί στα άκρα της ανθρώπινης εμπειρίας έτσι ώστε να μπορέσει όχι μόνο να λειτουργήσει ως "πολεμικός ανταποκριτής", αλλά φέρνοντας πίσω εμπειρίες και σκέψεις, να επεκτείνει τα όρια του πραγματικού και του δυνατού.

"Η επιστήμη πρέπει να γίνει πιο μαγική και διαισθητική, και η μαγεία πιο τεκμηριωμένη και επιστημονική, έτσι ώστε να επιτευχθεί μια σύνθεση που θα απορρίψει κάποια από τα δόγματα της επιστήμης που είναι τόσο παράλογα όσο αυτά της θρησκείας", λέει ο ίδιος στην εισαγωγή του Between Spaces.

"Δόγμα #1: Η ανθρώπινη θέληση δεν μπορεί να επηρεάσει τις φυσικές διαδικασίες. Αυτό το δόγμα καταρρίπτεται από απλή παρατήρηση και κοινή λογική [...] Στο Μαγικό Σύμπαν τίποτα δε συμβαίνει αν κάποια Δύναμη, κάποιο Πρόσωπο, κάποια Οντότητα ή κάποιο Πνεύμα δεν θελήσει να συμβεί. Το Μαγικό Σύμπαν είναι απροσδόκητο, αυθόρμητο και ζωντανό... ένα σύμπαν όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και όπου τα πάντα είναι δυνατά για τον Οποιονδήποτε έχει τη γνώση και το κουράγιο να κάνει ένα βήμα προς το άγνωστο.

Ο άνθρωπος χρειάζεται παιχνίδι και κίνδυνο. Ο πολιτισμός του δίνει δουλειά και ασφάλεια

Νίτσε

Η μαγεία, είτε είναι επικίνδυνη, είτε δεν είναι τίποτα. Στη βουδιστική κοσμολογία, οι Κόσμοι του Παραδείσου είναι πιο επικίνδυνοι από αυτούς της κόλασης, γιατί οι παραδεισένιοι κόσμοι μπορεί να παγιώσουν τεμπελιά και στασιμότητα. Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο για το πνεύμα από την ασφάλεια.

"Τα κατάφερε".

Προχώρα, Ταξιδιώτη.

Καλή σταθερή δουλειά, μονοκατοικία με κλιματισμό, πίνακες του Βαν Γκογκ στον τοίχο, μπάρμπεκιου στην πίσω αυλή... και όλα αυτά συνδυασμένα με σύζυγο, δύο παιδιά και ένα σκύλο που τα σάλια του κρέμονται μέχρι το πάτωμα.

Τι περισσότερο θα μπορούσε να θέλει κάποιος;

Προχώρα, Ταξιδιώτη."

Το παραπάνω απόσπασμα περιγράφει τέλεια το Μαγικό Σύμπαν μέσα στο οποίο ζούσε ο Μπάροουζ και φυσικά φέρνει στο νου το κεφάλαιο 23 από το Book Of Lies του Aleister Crowley.

Στον τομέα αυτού που αποκαλούμε "μαγικές πρακτικές", ο Μπάροουζ ήταν ξανά πρωτοπόρος. 

Πειραματίστηκε με την μαγική εφαρμογή των τεχνικών cut-up σε συνδυασμένες "επιθέσεις ήχου και εικόνας" όπως τις χαρακτήριζε, με τεχνικές απο/επαναπρογραμματισμού του εγκεφάλου, ήταν επίσημο μέλος των Illuminates of Thanateros με καταλυτική επιρροή στο τότε ανερχόμενο κύμα του Chaos Magick, πέρασε από την διαβόητη Εκκλησία της Σαϊεντολογίας (προτού οργανώσει μια μαγική επίθεση εναντίον των γραφείων τους στο Λονδίνο), χρησιμοποίησε και εξέλιξε τη "μηχανή των ευχών", ήταν συν-δημιουργός της "μηχανής των ονείρων" και πολλά άλλα.

Η επίθεση στο Moka Bar

To Moka Bar ήταν το πρώτο espresso bar που άνοιξε στο Λονδίνο. Λειτουργούσε με μεγάλη επιτυχία από το 1955 έως το 1972, ώσπου ο Μπάροουζ έπεσε τυχαία πάνω του και έμεινε δυσαρεστημένος από την "απαράδεκτη και αγενή" εξυπηρέτηση που έλαβε, αλλά και από το τσιζκέηκ που δοκίμασε, το οποίο και χαρακτήρισε "δηλητηριώδες". Έτσι, στις 3 Αυγούστου 1972 αποφάσισε να εξαπολύσει μια "επίθεση ήχου και εικόνας" με σκοπό να κλείσει μια για πάντα το άθλιο εκείνο μπαρ. Στη συνέχεια την κατέγραψε στο βιβλίο του "Ηλεκτρονική Επανάσταση".

"Ηχητική καταγραφή. Φωτογραφίες. Κάθομαι έξω από το μαγαζί. Τους αφήνω να με δουν. Τους νιώθω να βράζουν από θυμό εκεί μέσα. Ο απαίσιος ηλικιωμένος διευθυντής, η γυναίκα του με τα φουντωτά μαλλιά, ο σαγόνιας γιος του, ο ξινισμένος ταμίας. Τους έχω στο τσεπάκι μου και το ξέρουν.

"Εσείς εδώ έχετε φήμη ότι δημιουργείτε μπελάδες. Ελάτε έξω λοιπόν αν σας βαστάει. Τολμήστε να σπάσετε την κάμερά μου και θα φωνάξω τους μπάτσους. Έχω κάθε δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω σε δημόσιο δρόμο".

Αν τελικά έφταναν ως εκεί τα πράγματα, θα εξηγούσα στον αστυνομικό ότι τραβούσα φωτογραφίες για ένα ντοκιμαντέρ που κάνω για το Σόχο. Ούτως ή άλλως ήταν το πρώτο espresso bar του Λονδίνου έτσι δεν είναι; Χάρη τους έκανα. Δεν μπορούσαν να πουν αυτό που και οι δύο ξέραμε, χωρίς να ακουστούν γελοίοι...

"Δε γυρνάει ντοκιμαντέρ. Προσπαθεί να ανατινάξει την μηχανή του καφέ, να βάλει φωτιά στην κουζίνα, να πυροδοτήσει καυγάδες, να μας κόψει κλήση η υγειονομική υπηρεσία".

Ναι, τους είχα και το ήξεραν. Κοίταξα τον γέρο διευθυντή και του χαμογέλασα. Αργότερα θα ξεκινούσα το playback συνοδευμένο με ακόμα περισσότερες φωτογραφίες. Πήγα με το πάσο μου μια βόλτα και κατέγραψα έναν παπατζή. Τώρα το βλέπεις, τώρα όχι...

Τα playback έλαβαν χώρα αρκετές φορές και με αρκετές ακόμα φωτογραφίες. Η δουλειά έπεσε έξω. Έμεναν ανοιχτά όλο και λιγότερες ώρες. Στις 30 Οκτωβρίου 1972, το Moka Bar έκλεισε..."

Σύμφωνα με τον Μπάροουζ, οι καταγραφές από το Moka Bar, αποτελούν κομμάτι του Moka Bar και δίνουν πρόσβαση. Από τη στιγμή που γίνει η καταγραφή, τότε το κομμάτι αυτό φεύγει από τον έλεγχό τους και γίνεται αυτόνομο. Στη συνέχεια το κομμάτι αυτό διανθίζεται με οποιεσδήποτε αλλαγές θέλει να κάνει ο Μπάροουζ, και κατά τη διαδικασία του playback στον χώρο του Moka Bar, οι αλλαγές αυτές γίνονται "πραγματικότητα". Τους επηρεάζει, σε παραπάνω από ένα επίπεδα.  

Και οι φωτογραφίες; Τι ρόλο παίζουν οι φωτογραφίες; 

Σύμφωνα με τον Μπάροουζ, "ο γραπτός λόγος είναι μια εικόνα είναι μια φωτογραφία. Ο προφορικός λόγος μπορεί να οριστεί σαν φωνητικές μονάδες που αντιστοιχούν σε αυτές τις εικόνες και που μπορούν να επεκταθούν σε οποιαδήποτε φωνητική μονάδα που αντιστοιχεί στις εικόνες... Η καταγραφή και οι φωτογραφίες δίνουν πρόσβαση. Το Playback είναι η "πραγματικότητα". Για παράδειγμα, φανταστείτε ότι κάποιος έχει βάλει υπέρυθρες κάμερες στο μπάνιο και την κρεβατοκάμαρά σας. Αυτές οι φωτογραφίες και οι καταγραφές δίνουν πρόσβαση. Μπορεί να μη νιώθεις ντροπή όταν πας τουαλέτα ή κάνεις σεξ, αλλά πιθανότατα θα νιώσεις ντροπή όταν οι καταγραφές αυτές παρουσιαστούν σε κάποιο συγκεκριμένο κοινό, με ένα συγκεκριμένο τρόπο".

ΥΓ: Μια ακόμα ματιά στο Μαγικό Σύμπαν του Μπάροουζ δίνει η συνέντευξη αυτή που μεταφράστηκε σ'αυτό το blog κάποια χρόνια πριν.

ΥΓ #2: Κυκλοφορεί και βιβλίο με τίτλο The Magical Universe of W.S. Burroughs (από το οποίο αχμ... "δανείστηκα" τον τίτλο...), το οποίο υποψιάζομαι πως είναι καλό και είναι στην λίστα "To Read", αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα οπότε δεν έχω άποψη. Σύντομα όμως...

RAW - Hall of Fame moments

Υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνουν κάποιους ανθρώπους να ξεχωρίζουν και να αποκτούν μια ειδική θέση στην καρδιά μας. 

Ο Robert Anton Wilson ήταν και είναι από τους μεγαλύτερους Δασκάλους μας, όχι μόνο για τα γραπτά του (αν και νομίζω θα αρκούσε), αλλά και για κάποια άλλα, μικρά πράγματα που έκανε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Το παρακάτω είναι ένα παράδειγμα από αυτά.

Είμαστε λοιπόν στο 1977. 

Το Illuminatus! Trilogy του RAW και του Robert Shea έχει κυκλοφορήσει δύο χρόνια πριν και οι ευαίσθητοι έχουν ήδη πιάσει τις αναταράξεις του. Μέσω μιας σειράς συγχρονικοτήτων (ω, τι περίεργο) ο θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Ken Campbell πέφτει πάνω στην τριλογία και αποφασίζει να την ανεβάσει σα θεατρική παράσταση στο θέατρο του Λίβερπουλ.

Πολλά αξιοσημείωτα ακολουθούν αυτό το γεγονός, αλλά είναι μια άλλη ιστορία. Με λίγα λόγια το θεατρικό έργο ανεβαίνει και δημιουργεί αίσθηση, με αποτέλεσμα να παιχτεί και σε μια sold out παράσταση στο National Theater of London τον Μάρτιο του 1977.

Στην παράσταση αυτή θα συμμετέχει και ο ίδιος ο Robert Anton Wilson, σε έναν περίεργο cameo ρόλο. Ο ρόλος του περιλαμβάνει να κάθεται γυμνός στη σκηνή και να φωνάζει το γνωστό μότο του Άλιστερ Κρόουλι "Do what thou wilt, shall be the whole of the Law".

Η Prunella Gee, σύζυγος του Ken Campbell,
στο ρόλο της Έριδος

Μια μοναδική ευκαιρία λοιπόν, όχι μόνο για την προώθηση του βιβλίου και του ίδιου του RAW σε ένα πιο mainstream κοινό, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη διάδοση της φιλοσοφίας του ντισκορντιανισμού σε μυαλά που δύσκολα θα έφτανε αλλιώς. Η παράσταση είναι sold out. Θεατρόφιλοι, κριτικοί, δημοσιογράφοι, περίεργοι, όλοι μαζεμένοι να παρακολουθήσουν την παράσταση-μαμούθ των 8.30 ωρών, με τους μόλις 23 ηθοποιούς που αλλάζουν ρόλους κατά τη διάρκεια της.

Ο RAW φτάνει στο θέατρο και πηγαίνει να γνωρίσει τους ηθοποιούς και τους συντελεστές. Όλως τυχαίως, κουβαλάει πάνω του μεγάλη ποσότητα LSD το οποίο και το προσφέρει σε... όλους, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Ο Bill Nighy, ηθοποιός, θυμάται:

"όταν μας προσέφερε το LSD έπεσε σιωπή για λίγο και μετά όλοι σκεφτήκαμε "ναι μωρέ εντάξει, γιατί όχι, ευχαριστούμε" και πήραμε όλοι. Το να πάρεις LSD προτού ανέβεις στη θεατρική σκηνή είναι κακή ιδέα αλλά το κάναμε ούτως ή άλλως...".

Η θέση του Nighy ήταν ακόμα πιο δύσκολη, γιατί κατά τη διάρκεια της παράστασης είχε ένα σημείο με τον Neil Cunningham όπου έπρεπε να το παίξουν τριπαρισμένοι. 

"Αναρωτιόμασταν πως θα μπορούσαμε να το παίξουμε τριπαρισμένοι, ενώ ήδη τριπάραμε...", λέει ο Nighy. "Ο Cunningham πρότεινε να καθόμαστε ακίνητοι και να κρατάμε χέρια. Οπότε ανεβήκαμε στη σκηνή και απλά καθόμασταν εκεί και κρατούσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου".

So, there you have it.

Πρεμιέρα στο National Theater of London με τη σφραγίδα έγκρισης "of Her Majesty the Queen" και ο άνθρωπος αντί να ξεζουμίσει την ευκαιρία και να αποκομίσει όσο μεγαλύτερο όφελος μπορεί, πάει και στέλνει στο διάστημα ηθοποιούς και συντελεστές γιατί... πως αλλιώς; All Hail Discordia!

*High five Bob, high five*

Ken Campbell και Robert Anton Wilson στο Λονδίνο, 1977

Ερισιανές περιπλανήσεις: #1 ~ Η Μηχανή του Χάους

Λίγα πράγματα αγαπώ περισσότερο από τα ταξίδια. Κοντινά, μακρινά, πνευματικά, δεν έχει σημασία. Όταν ταξιδεύουμε το μυαλό μας ανοίγει, ξεφεύγει από τις νόρμες της καθημερινότητας και υποδέχεται το άγνωστο. Νέες εμπειρίες, νέες παραστάσεις, νέες γνωριμίες... Από κανένα ταξίδι δεν έχω επιστρέψει ίδιος.

Είναι ο καλύτερος τροπος που μπορώ να σκεφτώ για να επεκταθεί αυτό το συνοθύλευμα που ονομάζουμε "εαυτός" πέρα από τα ασφυκτικά όρια που συνήθως το περιορίζουμε. Οι Ερισιανές περιπλανήσεις είναι η προσπάθειά μας να καταγράψουμε κάποιες ιστορίες που πιστεύουμε πως αξίζουν να μη ξεχαστούν.

Η ιστορία λοιπόν που θα σας πούμε σήμερα ξεκινά με ένα τέτοιο ταξίδι, όχι πολύ μακρινό, στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Bristol. Ο λόγος για τον οποίο φτάσαμε ως εκεί είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση, αυτό που μας ενδιαφέρει σήμερα είναι ο καθεδρικός ναός St Mary Redcliffe και η μηχανή του Χάους που κρύβει στα σπλάχνα του, απόδειξη ότι στα πιο απίθανα μέρη βρίσκεις τα πιο απίθανα πράγματα, αν κάνεις φυσικά τον κόπο να ψάξεις, ή αν αρέσκεσαι στα cheats όπως εμείς, αν έχεις τον κατάλληλο Οδηγό.

Στο Bristol πήγαμε για να συναντήσουμε τον Pete, έναν άνθρωπο που μας έχει επηρρεάσει και τους δύο πάρα πολύ, σε παραπάνω από ένα επίπεδα. Μας υποδέχτηκε στο σπίτι του, μας ξενάγησε και μας προσέφερε κακάο κάτω από το βλέμμα της αεικίνητης Αποφένειας.

Μετά από κάνα δυό ρακές (φοβού τους Δαναούς...) μας υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα μας πήγαινε να δούμε την "Μηχανή του Χάους" όπως την αποκάλεσε, κρυμμένη μέσα σε χριστιανική εκκλησία.

Η συνέχεια της ιστορίας δημοσιεύτηκε με μικρές αλλαγές και στο thecricket.gr:

Ο Pete το προηγούμενο βράδυ μας είχε υποσχεθεί πρωινή βόλτα στο Bristol. Συναντηθήκαμε στο κέντρο της οκτάκτινης Queen / George Square και αντί για καλησπέρα μας λέει ένα «Πάμε στην εκκλησία που σας έλεγα χθες να σας δείξω μια μηχανή χάους»! Καταλήξαμε στον καθεδρικό St Mary Redcliffe, κανονικότατο ναό, με τον γοτθικό του ρυθμό, με τα βιτρό και το όργανο του. Ο Pete μας άφησε λίγο να χαζέψουμε το φως και τα αγάλματα και μετά στάθηκε μπροστά μας και μας ανακοίνωσε οτι ήρθε η ώρα να δούμε τη μηχανή του χάους.

Μας έφερε μπροστά σε ένα εκκρεμές στημένο πάνω σε έναν ξύλινο σταυρό. Ένα απλά φτιαγμένο διπλό εκκρεμές, την κίνηση του οποίου προκαλούσε, η συνεχής ροή νερού. Παρ’ όλο που το εκκρεμές θεωρείται το σύμβολο της κανονικότητας και της πρόβλεψης, το συγκεκριμένο είχε σχεδιαστεί ώστε να μην μπορεί να προβλεφθεί προς τα που θα κινηθεί, σε ποια ταχύτητα και γωνία. 

Έχει τοποθετηθεί στην συγκεκριμένη εκκλησία για να θυμίζει την τυχαιότητα, το αναπάντεχο και τη νίκη του χάους πάνω σε οποιαδήποτε προσπάθεια ελέγχου. Οι επιστήμονες που το σχεδίασαν το τοποθέτησαν εκεί με το σκεπτικό να αποτελέσει μια απόδειξη θριάμβου της πίστης στο Θεό απέναντι στη σιγουριά της επιστήμης.  Φτιαγμένο από -προφανώς θρησκόληπτους- επιστήμονες, το χαοτικό εκκρεμές αποτέλεσε έμπνευση του καθηγητή φυσικής του Cambridge, Sir Brian Pippard FRS, δημιουργία του Κου Robert Knight, και όραμα του Dr Eric Albone, ο οποίος και το τοποθέτησε στην εκκλησία.

Δίπλα ακριβώς, ένα κείμενο σου ξεκαθάριζε ότι « Το αξιοσημείωτο είναι πως, παρόλη την επιστήμη στον κόσμο, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς ακριβώς θα κινείται αυτό το εκκρεμές σε ένα λεπτό από τώρα. Έτσι είναι ο κόσμος. Σε αυτό το απλό μηχάνημα, βλέπετε ένα νέο σύνορο στην προσπάθεια κατανόησης του κόσμου μας. Οι επιστήμονες το αποκαλούν χάος». Να θυμίσω ότι βρισκόμαστε σε εκκλησία, χριστιανική.

Και το κείμενο συνεχίζει «Μερικοί άνθρωποι στρέφονται στην επιστήμη για βεβαιότητες πάνω στις οποίες να βασίσουν τη ζωή τους. Ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι η γνώση δεν μπορεί ποτέ να μας παρέχει βεβαιότητα, ακόμη και για αυτό το απλό μηχάνημα. Ο κόσμος είναι πιο όμορφο και πιο εκπληκτικό μέρος από ό, τι θα μπορούσαμε να έχουμε φανταστεί.»

Αν και η κίνηση του συγκεκριμένου εκκρεμούς ίσως υπακούει σε κάποιους -χαοτικούς- κανόνες, θα αφήσω τη φυσική έξω από αυτό γιατί και η ίδια θα το προτιμούσε, και θα θαυμάσω το πως επιστήμονες θέλοντας να υμνήσουν τον θεό, τελικά εξύμνησαν το χάος. Ο ψευδο-επιστήμονας μέσα μου πήγε να ταραχτεί, αλλά ο χαοτιστής έβγαλε το καπέλο του με σεβασμό. Στα χαοτικά συστήματα η παραμικρή αλλαγή μπορεί να έχει αποτελέσματα με αναπάντεχες και δυσανάλογες διαστάσεις. Η ίδια η ύπαρξη του εκκρεμούς μέσα σε μία εκκλησία ήταν η ξεκάθαρη απόδειξη. Τόσα διπλά μηνύματα που αλληλοεξόντωναν το ένα το άλλο και ειρωνεύονταν με χάρη την ίδια τους την ύπαρξη, ούτε η γάτα του Schrödinger δεν θα ανεχόταν.

Κουνήσαμε την ουρά μας, ακούγοντας λίγο το όργανο και λίγο το νερό και κοιτάζοντας υπνωτισμένοι το εκκρεμές. Απροσδιοριστίες, χάος, πίστη και επιστήμη. Μηνύματα, προπαγάνδα και τέχνη. Προσπάθεια να χτυπήσουμε την επιστήμη χρησιμοποιώντας επιστήμη και τελικά εξυμνώντας το χάος και ουχί τον βιβλικό θεό.  Ο Pete μας έβγαλε χαμογελώντας από την εκκλησία πριν ακούσει τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να σκάνε σαν ποπ κορν.

Cosmic Trigger Play

Το 1976 ο Ken Campbell σήκωσε τη θεατρική παράσταση Illuminatus! στο Λίβερπουλ. Αυτή η παραγωγή - και το βιβλίο πάνω στο οποίο ήταν βασισμένη - άλλαξε οριστικά τις ζωές όλων όσων συμμετείχαν, ηθοποιών και κοινού, και κορυφώθηκε με την πρεμιέρα του στο Cottesloe του National Theatre. Στο Λίβερπουλ ακόμα μιλάνε για την παράσταση ως ένα από τα μεγαλύτερα χάπενινγκ της πόλης.

Τώρα επικαλούμαστε ξανά αυτή την μυθική παραγωγή, αλλά αυτή τη φορά λέγοντας την ιστορία που περιβάλει την συγγραφή και την παραγωγή του Illuminatus! με την εξωπραγματική ζωή ενός από τους δύο συγγραφείς, του Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον ως κεντρικό άξονα, την ασταμάτητη δύναμη του Ken Campbell στο παρασκήνιο, και μερικά αποσπάσματα από την αυθεντική παραγωγή μέσα στο μείγμα. Όπως θα έλεγε και ο Κεν, "πρόκειται για μια παραγωγή ανθρώπων παθιασμένων με το θέμα".

Όπως είδα από ένα φίλο, η κόρη του Ken Campbell, δεσποινίς Daisy Campbell, φιλοδοξεί να χρηματοδοτήσει - με τη βοήθειά μας- μια θεατρική παράσταση βασισμένη πάνω στο βιβλίο του Wilson, Cosmic Trigger.
Ο στόχος της καμπάνιας στο indiegogo είναι -φυσικά- 23.000 λίρες.
Αν έχετε τον οβολό, ρίξτε τον, αν πάλι όχι μπορούμε να μοιράσουμε τα νέα και να ενώσουμε τελείες.

Απομένουν 5 μέρες.

****UPDATE: Το πρότζεκτ έπιασε τον στόχο. GG all around!

Ενδιαφέροντες καιροί για αιρετικούς

Οι Σταυροφόροι βγήκαν για μια ακόμα φορά από τους τάφους τους διψασμένοι για αίμα, άναψαν τους πυρσούς, ακόνισαν τις τσουγκράνες και κραδαίνοντας τα προσευχητάρια τους ψάχνουν μάγισσες για να κάψουν, μήπως και νιώσουν λίγο χρήσιμοι σε αυτό τον άτιμο κόσμο...

Λογικά θα περάσουν κι από δω και δε θέλω κανείς να πει πως δεν είμαστε φιλόξενοι. Είναι κατ' αρχήν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους κάνουμε Πάπες και Πάπισσες της Έριδος.

Μπορείτε να με ευχαριστήσετε αργότερα. Για την ώρα υποπτεύομαι ότι αυτά τα άρθρα θα σας φανούν ενδιαφέροντα και "πιασάρικα":

Πως να σκοτώσετε έναν Θεό
Χαοτική Μαγεία
Η βλασφημία του γέλιου
Η σειρά τριών άρθρων "Μη φοβάστε τη Μαύρη Μαγεία"

...και φυσικά το tour δεν είναι ολοκληρωμένο χωρίς αποδείξεις βλάσφημων τελετών οπότε ορίστε:
Πρακτικές τελετές Ντισκορντιανισμού - The Monty Python Banishing Ritual

Θα σας ενδιαφέρει σίγουρα και το απόσπασμα αυτό του Pete Carroll:
Principia Chaotica


Μπορείτε τώρα να φύγετε ελεύθερα εφόσον είμαστε αυτοί και όχι οι άλλοι.

Ο Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον, επιτέλους, για την πολιτική και το Σπόρο της ανεξαρτησίας!

Science Fiction Review: Θα είχα δίκιο αν υποστήριζα ότι πιθανόν κλίνεις περισσότερο προς την δεξιόστροφη πλευρά του αναρχισμού παρά προς τα κλασσικά αριστερά μορφώματα?

Robert Anton Wilson: Η τροχιά μου είναι κάθετη στον άξονα αριστεράς-δεξιάς της γήινης πολιτικής. Τοποθετώ ένα κομμάτι του βαθύτερου ιδεαλισμού μου τόσο στον Αριστερό Αναρχισμό του Simon Moon όσο και στον Δεξιό Αναρχισμό του Hagbard Celine στο Illuminatus!, αλλά είμαι αποστασιοποιημένος και από τις δύο τάσεις σε ένα άλλο επίπεδο.

Η πολιτική αποτελείται από «απαιτήσεις», μεταμφιεσμένες ή εκλογικευμένες από αμφιβόλου ποιότητας φιλοσοφίες (ιδεολογίες). Η μεταμφίεση αυτή είναι μία ανωμαλία και θα πρέπει να αφαιρεθεί. Κάντε τις «απαιτήσεις» σας σαφείς. Στο μόνο πράγμα στο οποίο δίνω έμφαση είναι οτιδήποτε θα καταστήσει εφικτή τη μετανάστευσή μας έξω από τη Γη πολύ σύντομα.  Οι γραφειοκρατικές κυβερνήσεις, Αμερικάνικες, Ρωσικές ή Κινέζικες, έχουν όλη την πολιτική επιρροή πάνω στον πλανήτη για το εγγύς μέλλον. Κάθε άτομο πρέπει να εκπληρώσει τη γενετική του προδιάθεση να είναι πρωτοπόρος. Ο μόνος τρόπος να κάνει κάτι τέτοιο είναι να μεταναστεύσει στο διάστημα γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλον. Πιστεύω ότι ο Σπόρος της ανεξαρτησίας συμπεριλαμβάνεται στο σχέδιο του DNA για να εξυπηρετήσει αυτή ακριβώς τη λειτουργία κάθε ανθρώπινη περίοδο. Θα εγκαταλείψω τη Γη για τον ίδιο λόγο που οι πρόγονοί μου εγκατέλειψαν την Ευρώπη: Η Ελευθερία βρίσκεται στην προέκταση,  επεκτείνοντας την περίμετρο, ποτέ μέσα στο κεντρικό κράτος. Και για να παραθέσω άλλο ένα Ζεν Κόαν:

«Πού βρίσκεται το Ταό»?

«Προχώρα!»

Απόσπασμα από συνέντευξη του Robert Anton Wilson στο Science Fiction Review, Μάϊος 1976, όπως περιλαμβάνεται στη συλλογή κειμένων “The Illuminati Papers”, Ronin Publishing, Inc., σελ. 67

K Foundation: The White Room

Η βλασφημία του γέλιου

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αγαπητέ μου αδελφέ, υπάρχουν πολλά βιβλία που μιλάνε για την κωμωδία. Γιατί σε τρομάζει τόσο το συγκεκριμένο;

Χόρχε του Μπούργκος: Γιατί αυτό είναι γραμμένο από τον Αριστοτέλη.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: [κυνηγώντας τον Χόρχε που τρέχει με το Δεύτερο Βιβλίο των Ποιητικών του Αριστοτέλη θέλοντας να το καταστρέψει] Μα τι είναι αυτό που σε τρομάζει τόσο στο γέλιο;

Χόρχε του Μπούργκος: Το γέλιο σκοτώνει τον φόβο, και χωρίς φόβο δεν μπορεί να υπάρξει πίστη. Χωρίς τον φόβο του Διαβόλου, δεν υπάρχει η ανάγκη για τον Θεό.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αλλά δεν πρόκειται να εξαφανίσεις το γέλιο εξαφανίζοντας αυτό το βιβλίο.

Χόρχε του Μπούργκος:  Σίγουρα όχι, το γέλιο θα παραμείνει ως η κύρια μορφή διασκέδασης των απλών ανθρώπων. Αλλά τι θα συμβεί αν, με αφορμή αυτό το βιβλίο, οι μορφωμένοι άνθρωποι κατανοήσουν ότι επιτρέπεται να γελάς με τα ΠΑΝΤΑ; Μπορούμε να γελάσουμε με το Θεό; Ο κόσμος τότε θα κατέρρεε στο Χάος! Για τον λόγο αυτό, σφραγίζω αυτό που δεν πρέπει να ειπωθεί.

[Τρώει τις δηλητηριασμένες σελίδες του βιβλίου]

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Το όνομα του Ρόδου" από τον Ουμπέρτο Έκο και σκιαγραφεί με μία μόνο πρόταση τον λόγο για τον οποίο οι βλοσυρές "σοβαρές" θρησκείες φοβούνται τόσο πολύ το χιούμορ και το γέλιο.
Αλλά ας δούμε κάτι πιο πρόσφατο. "Ντισκορντιανισμός και νέες εναλλακτικές θρησκείες", το πόνημα της κυρίας Ελένης Ανδρουλάκη για την "Ιερά" Μονή Γλυφάδας, στο οποίο ο Ντισκορντιανισμός έχει κεντρική θέση λόγω της "αίρεσής" του να αγκαλιάζει το χιούμορ κάτι που φυσικά ήταν και είναι ακατανόητο και απειλητικό για τους Χριστιανούς.
Δεν είναι να απορεί κανείς που το φοβούνται... Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι ένας μουσάτος μπάρμπας έφτιαξε τον κόσμο σε 7 μέρες και ότι μας έπλασε από χώμα και νερό πριν από περίπου 6000 χρόνια.
Τι θα συμβεί όταν οι άνθρωποι κατανοήσουν ότι επιτρέπεται να γελάς με τα πάντα;
Δυστυχώς για αυτούς και παρά τις φιλότιμες (είναι η αλήθεια) προσπάθειές τους, η Έριδα επέστρεψε. Αφήστε τον θυμό, τον θρήνο και τον φόβο σε αυτούς, με δύο χιλιετίες προπόνηση έχουν γίνει ειδικοί σε αυτά εξάλλου.
Όταν πάλι φέτος περιφέρουν το νεκρό θεό τους στις γειτονιές εμείς θα διαβάζουμε αυτό εδώ το κείμενο του Δαλάι Λάμα και θα γελάμε δυνατά.
Εις ανάμνηση.

Brave New World Revisited

«Ελεύθεροι σαν πουλιά», λέμε και ζηλεύουμε τα φτερωτά πλάσματα για την ικανότητά που έχουν  να κινούνται χωρίς περιορισμούς στις τρεις διαστάσεις. Αλλά δυστυχώς ξεχνάμε το νεοσσό. Κάθε πουλί που έμαθε να επιβιώνει χωρίς να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα φτερά του, σύντομα θα αποκηρύξει το πλεονέκτημα της πτήσης και θα παραμείνει καθηλωμένο στο έδαφος. Κάτι παρόμοιο ισχύει αναλογικά και για τους ανθρώπους. Αν υπάρχει ψωμί τρεις φορές την ημέρα, πολλοί από τους ανθρώπους θα είναι απόλυτα ικανοποιημένοι να ζουν μόνο με το ψωμί αυτό – ή τουλάχιστον μόνο με ψωμί και θεάματα. «Στο τέλος», όπως λέει και ο Μέγας Ιεροεξεταστής στην παραβολή του Ντοστογιέφσκι, «στο τέλος, θα ακουμπήσουν την ελευθερία τους στα πόδια μας και θα μας πουν, ‘κάντε μας σκλάβους σας, μα ταΐστε μας’. Και όταν ο Αλυόσα Καραμάζοφ ρωτά τον αδερφό του, τον αφηγητή της ιστορίας, αν ο Μέγας Ιεροεξεταστής μιλά ειρωνικά, τότε ο Ιβάν απαντά, «Ούτε καν λίγο! Το θεωρεί ως κατόρθωμα και για αυτόν και για την Εκκλησία που κατάφεραν να εξαλείψουν την ελευθερία και που το έκαναν για να κάνουν τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους». Ναι, για να κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους! «γιατί τίποτα», επιμένει ο ιεροεξεταστής «δεν ήταν ποτέ πιο δύσκολο να υποστηριχθεί για τον άνθρωπο ή για την κοινωνία από την ελευθερία». Τίποτα, εκτός από την απουσία της ελευθερίας. Γιατί όταν τα πράγματα χειροτερεύσουν και οι μερίδες φαγητού λιγοστέψουν, οι καθηλωμένοι νεοσσοί θα αναζητήσουν ξανά τα φτερά τους – μόνο για να τα αποκηρύξουν, για μια ακόμη φορά, όταν οι καιροί βελτιωθούν και αυτοί που ταΐζουν τους νεοσσούς γίνουν πιο ελαστικοί και γενναιόδωροι.

Σκηνή από την ταινία/ντοκιμαντέρ Baraka του Ron Fricke

[…] Οι παλιοί δικτάτορες έπεσαν επειδή δεν μπορούσαν να προμηθεύσουν τους υποτακτικούς τους με αρκετό ψωμί, αρκετά θεάματα, αρκετά θαύματα και μυστήρια. Δεν κατείχαν επίσης ένα πραγματικά αποτελεσματικό σύστημα ελέγχουν του νου. Στο παρελθόν, οι ριζοσπάστες και οι επαναστάτες ήταν συχνά προϊόντα της πιο αυστηρής ορθόδοξης εκπαίδευσης. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι ορθόδοξοι εκπαιδευτές ήταν και είναι εξαιρετικά αναποτελεσματικοί. Υπό μία επιστημονική δικτατορία η εκπαίδευση θα δουλεύει πραγματικά – κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα ότι οι περισσότεροι άνδρες και γυναίκες θα μάθουν να αγαπούν την σκλαβιά τους και δε θα διανοηθούν καν να επαναστατήσουν πραγματικά. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος καλός λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να ανατραπεί μια πραγματικά επιστημονική δικτατορία.

Aldus Huxley
Brave New World Revisited [1958]

...and by He, I mean I!

...cut to black...