Το παρακάτω ποστ, απευθύνεται σε χειροτονημένους πάπες/παπισσες του Ντισκορντιανισμού. Αν δεν είστε επίσημα χειροτονημένος, τότε δείτε αυτό και επιστρέψτε.
Στο θέμα μας τώρα.
Όπως και όλα τα πράγματα, έτσι και η έννοια του Χάους έχει δύο πλευρές. Την καταστροφική και την δημιουργική. Υπάρχει το Χάος ως αρχέγονη πηγή αλλαγής και δημιουργίας, και υπάρχει και το αδηφάγο και άμυαλο Χάος της καταστροφής.
Το ίδιο συμβαίνει και με την έννοια της Τάξης. Έχει κι αυτή δύο πλευρές. Την δημιουργική και την αρνητική.
Εμείς ως Ντισκορντιανοί (ή ακόμα και Ερισιανοί), πρέπει να αγκαλιάζουμε πρόθυμα την δημιουργική πλευρά του Χάους και της Τάξης, χωρίς να πέφτουμε οι ίδιοι σε νοητικές παγίδες ακολουθώντας τυφλά ταμπέλες.
Για να μιλήσουμε σε πιο πρακτικό επίπεδο, ας φανταστούμε την ανθρώπινη κοινωνία σαν μια ζυγαριά. Αν στα δύο ζύγια τοποθετήσουμε την Τάξη και το Χάος, τότε θα δούμε πως η ζυγαριά αρχίζει να βαραίνει προς την πλευρά της Τάξης. Εμείς οι Ντισκορντιανοί βλέπουμε την ανισορροπία και προσπαθούμε να φέρουμε τη ζυγαριά στα ίσα της, παίζοντας τον ρόλο των "πρακτόρων του Χάους" (ωραίο δεν ακούγεται αυτό;). Εκεί κρύβεται η παγίδα που έχει πολύ έξυπνα στηθεί. Δεχόμαστε τον διαχωρισμό Χάους/Τάξης και είμαστε πρόθυμοι να αγκαλιάσουμε και να υποστούμε και την αρνητική πλευρά του Χάους στην προσπαθειά μας να ισορροπήσουμε τη ζυγαριά. Επίσης, απορρίπτουμε την δημιουργική πλευρά της Τάξης, επειδή ανήκει στο "αντίπαλο στρατόπεδο" (sic).
Αποτέλεσμα; Θεωρούμε το καταστροφικό Χάος ως αντίθετο της καταστροφικής Τάξης που επικρατεί και πολεμάμε τη φωτιά με φωτιά, ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε νερό. Έτσι, ενώ φαινομενικά η ζυγαριά Τάξης/Χάους μπορεί να εξοσορροπείται, ουσιαστικά το χάσμα μεταξύ δημιουργικότητας και αρνητισμού βαθαίνει.
Εδώ, είναι αναγκαίο να αναφερθούμε στο Principia Discordia, που πρώτο διέκρινε αυτή την παγίδα. Συγκεκριμένα στη σελίδα 00063 αναφέρονται τα εξής:
"Η επιλογή της Τάξης αντί της Αταξίας, ή της Αταξίας αντί της Τάξης, σημαίνει την αποδοχή ενός τριπ τόσο δημιουργικού όσο και καταστροφικού. Η επιλογή όμως της δημιουργίας αντί της καταστροφής είναι ένα καθαρά δημιουργικό τριπάκι που αποτελείται και από Τάξη και από Αταξία. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να αποδεχτεί κάποιος την δημιουργική αταξία σε ισόποση συνεργασία με την δημιουργική τάξη, όπως και να είναι πρόθυμος να απορρίψει την καταστροφική τάξη σαν ένα ανεπιθύμητο αντίστοιχο της καταστροφικής αταξίας."
2 σχόλια:
μμμ... το να είσαι εμφανώς-προφανώς ταγμένος/η προς μια κατεύθυνση και αποκλειοντας πχ "την δημιουργική πλευρά της Τάξης, επειδή ανήκει στο "αντίπαλο στρατόπεδο" (sic)" (σικ), μήπως λέω μήπως σε ρίχνει βαθύτερα σε αυτό το αηδιαστικό φαινόμενο της "προβλεψιμότητας" με αποτέλεσμα να (Α)αγνοείς όλες τις παραμέτρους ωστε να φτάσεις στο σκοπό σου--> Διασκεδαστική Ισορροπία(?)
Β)να ξεχνάς οτι απο τη στιγμή που παίζεις μέσα στον πίνακα (δημιουργικο χαος-δημιουργική τάξη-καταστροφικό χάος-καταστροφική τάξη)απλά παίζεις με ορισμούς κάτι αφάνταστα διασκεδαστικό για λίγο αλλά μεταφυσικά περιττό καθώς πέφτεις σε ένα συνεχές λουπλουπ
?
θανατος στις τελειες και τους τονους για τα επομενα 5 λεπτα.
Ναι εκεί ακριβώς το πήγαινα. Στην αποδοχή της δημιουργικής πλευράς της Τάξης, όπως και στην απόρριψη της αρνητικής πλευράς της Α-ταξίας.
Αλλά,
όπως είπες, παίζουμε με ορισμούς και με semantics, κάτι που, όσο διασκεδαστικό κι αν είναι, παραμένει επικύνδινο, αν δε κρατάμε στο μυαλό μας, ότι εμείς εφήυραμε και τον χάρτη και τις διαχωριστικές γραμμές πάνω του.
!
Ζήτω οι υποστιγμές (sic)!!11εναone
Δημοσίευση σχολίου